Terwijl in Rotterdam Motel Mozaïque aan de gang is, wordt in Schijndel dan toch echt het officiële startschot gegeven voor het festivalseizoen. Drie muziekpodia, het theater en de Extrema-tent en allerlei randverschijnselen moesten 20.000 bezoekers het ultieme festivalgevoel op Paaspop 2009 bezorgen.
In de Masters of Rock-tent heeft Face Tomorrow de ondankbare eer om te openen. Ondankbaar omdat je erop kunt rekenen dat er nog niet zo veel publiek is, wat ook deze keer het geval is. Veel deert het de band niet: ze gaan vol goede moed van start, maar het is merkbaar dat vooral zanger Jelle extra zijn best doet. En dat komt erg geforceerd over. Het is het pose-achtige optreden wat me irriteert en me doet besluiten een tent verder te kijken.
mij=Door: Danny
Daar staat Miss Montreal klaar voor haar 'grote-festivaldebuut'. Ze geeft toe best zenuwachtig te zijn maar dat is niet merkbaar in haar optreden. Wel zijn de liedjes nog niet van een dermate kwaliteit dat het je het hele optreden vasthoudt, het lijkt soms nogal veel op elkaar. Maar de ontwapende presentatie van Sanne Hans maakt daarbij veel goed.
Inmiddels is De Staat ook begonnen aan hun zoveelste optreden dat extra zieltjes voor ze gaat winnen. Want de heren geven een geweldige show weg, met zompige en puntige stoner-rock. Het publiek mag zich gelukkig prijzen, want het is al zo vroeg getuige van één van de hoogtepunten van Paaspop. Single “The fantastic journey of the underground man” wordt zelfs luid meegezongen.
Meteen na het eerste hoogtepunt volgt het eerste dieptepunt. Op de eerste rij staan vooral jonge meisjes met op hun armen de bandnaam van The Blackout geschreven. Iets zegt me dat ik met een emo-band te maken ga krijgen, maar bij het opkomen van de band moet ik dat herstellen in screamo. Het geschreeuw van de twee zangers is dan ook voor mij de reden om snel de zaal te verlaten.
Het schijnt dat Kyteman's Hiphop Orkest live een geweldige sensatie is, maar ook hier word ik een beetje teleurgesteld. De voormalige toeteraar van Relax heeft een band van minimaal 12 man om zich heen verzameld, maar ook hier geldt dat kwantiteit niet altijd voor kwaliteit zorgt. Ik zie vooral een band die toch wat saaie en lome liedjes op het publiek afvuurt, dat een beetje gedwee staat toe te kijken. Kyteman is voor mij in ieder geval niet de beloofde live-sensatie.
Op het andere podium staat een verrassing. Want wat doe je als organisatie als het origineel te duur is om te boeken? Juist, je regelt de beste tributeband, die moeiteloos de plaats van het origineel inneemt. Action in DC speelt hun laatste optreden ooit en laat het een memorabele zijn. Ik betrap mezelf erop dat ik “Highway to hell” en “Whole lotta rosie” net zo hard meeschreeuw als de rest van de zaal. Inclusief Angus-look-a-like op gitaar speelt Action in DC de tent helemaal plat.
De Belgische Milow is datzelfde van plan, maar slaagt er maar half in. Hoewel hij over puike liedjes beschikt, is de show wat vlak. Ik denk ook dat zijn materiaal veel beter tot zijn recht zou komen bij een eigen show dan op een festival. Natuurlijk doen de hit “You don't know”en het geleende “Ayo technology” het goed bij het publiek, maar de rest lijkt nauwelijks iets los te maken.
Het optreden van Pestilence kan ik met een quote vanuit het publiek samenvatten. Als Patrick Mameli het publiek de woorden “Vijftien jaar zaten we in ons graf, maar nu zijn we terug” toegrunt, hoor ik naast me een keihard “Was daar gebleven!”.
De keuze tussen de poseur of de Europese belofte is dan snel gemaakt. In nota bene de Restolounge (daar waar het eten geserveerd wordt) staan The Death Letters een vette show weg te geven. Met nog aardig wat publiek, dat waarschijnlijk pas voor het eerst kennis maakt met dit legendarische duo. Jordi scheurt weer op zijn gitaar alsof het een snelweg is en ook Victor ramt er vol overtuiging op los. Aan het eind constateer ik dat ze er weer een paar fans voor het leven bij hebben en dan bedenk je je dat ze beter in de Masters of Rock-tent hadden kunnen staan. En omdat Peter Pan Speedrock of Guus Meeuwis dit toch niet meer kunnen overtreffen, besluit ik het terrein te verlaten en me op te maken voor een tweede dag Paaspop.
Hahaha wat is er mis met The Blackout op je arm schrijven?! 😉
De eerste show was inderdaad minder dan ik van ze gewend ben, maar dit kwam vooral door het publiek. De hele sfeer die er normaal wel is bij hun shows was hier nergens te bekennen.
Hun show in de Jack Daniel’s stage was veel en veel beter.
Jammer dat je die niet hebt gezien