Pestilence – Resurrection Macabre

Niet iedereen was heel erg te spreken over Patrick Mameli’s terugkeer in de muziekindustrie met zijn project C-187, ik wel. Maar ondanks de tegenvallende verkoopresultaten besloot Mameli ook het machtige Pestilence weer nieuwe leven in te blazen. Blijkbaar had hij de smaak weer goed te pakken. Ik ben in ieder geval in mijn nopjes met de terugkeer van een van de beste metalbands die Nederland ooit gekend heeft. Al kan dat Nederland wel tussen aanhalingstekens, want Mameli is de enige Nederlander in de line-up die Resurrection Macabre ingespeeld heeft. De band bestaat namelijk verder uit de Amerikaanse bassist Tony Choy en de Zweedse drummer Peter Wildoer, die beiden al een verleden hadden in Pestilence. Bij de optredens de komende tijd komt Patrick Uterwijk de band nog versterken. Wie gehoopt had dat Resurrection Macabre een vervolg zou zijn die in het verlengde van het bizarre Speres ligt, komt bedrogen uit. Natuurlijk is de death metal van Pestilence nog steeds niet alledaags, de jazzy experimenten die Spheres zo bizar maakten heeft Mameli met chirurgische precisie weggesneden. Of ik dat jammer vind, daar ben ik eigenlijk nog niet over uit. Aan de ene kant houdt het de mythe rond Spheres in stand (die plaat overtreffen was bij voorbaat een verloren zaak), aan de andere kent levert het een minder uitdagende plaat op. Mameli grijpt meer terug naar eerdere platen, maar brengt het wel met een immense wall of sound die door Jacob Hansen vakkundig is opgemetseld. Het levert een brute death metal plaat op van hoog niveau, maar laat me deels ook een beetje onbevredigd achter. Ondanks de hoge kwaliteit van het gebodene.

mij=Mascot / PIAS