Priscilla Ahn – A Good Day

Ik had het gevoel dat op mij na iedereen lyrisch was over de optredens van Ray LaMontagne toen hij eind februari Nederland aandeed. Natuurlijk, zijn stem is fenomenaal, maar kijken naar deze man is net zo interessant als kijken naar het groeien van gras. Geen spoortje interactie en ook maar weinig variatie op de muziek van zijn platen. Ik vond dat best spijtig. Wat dat betreft deed zijn voorprogramma, Priscilla Ahn, het een stuk beter. Zij zocht in ieder geval contact met haar publiek en vertelde leuke verhalen over de liedjes die ze zou gaan spelen. Hilarisch was het verhaal dat hoorde bij de “Boob Song“. Dat liedje, dat gaat over de borsten van de ex van haar vriendje, is helaas niet terug te vinden op haar debuut-cd A Good Day. Best jammer, maar gelukkig staan hierop genoeg andere mooie liedjes van haar hand. Op het podium van Tivoli was Priscilla gewapend met slechts een gitaar en een mondharmonica, op plaat krijgt ze na een eveneens akoestische start in “Dream” langzaamaan begeleiding van een hele band. Ongemerkt sluipen de strijkers, bas, drums en toetsen stilletjes dat nummer in en voor je het weet is Ahn het stralende middelpunt van een gezellig samenzijn. Hierbij stelt de band zich overigens behoorlijk bescheiden op. Het draait op A Good Day vooral om de tintelfrisse stem van Ahn en de betoverende melodielijnen die zij daarmee voortbrengt. Zo’n stem die je in in een liedje als “Lullaby” daadwerkelijk heerlijk weg doet dromen, als je even niet oppast. Toch wordt het ondanks de algehele ingetogenheid nergens te zoetsappig. Haar liedjes zouden op zich prima gedijen op Sky Radio, maar hebben absoluut meer diepgang dan de vlakheid die daar toef is. Ook met nummers van anderen kan Ahn prima overweg. De manier waarop ze met haar engelachtige stem haar eigen draai geeft aan Willie Nelson‘s “Opportunity To Cry” is een meer dan fijne.

mij=Blue Note / EMI