Allison Crowe 'not welcome' in Groot-Brittannië

Ineens stond het daar, in knalrode hoofdletters bij de twee Britse data in het tourschema op de site van Allison Crowe: ‘CANCELLED’. Eerlijk gezegd had ik een week of twee geleden nog nooit van deze Canadese singer/songwriter gehoord. Voor het komende weekend staat een tripje naar Londen gepland (rondom een Girls Aloud show in The O2, maar dat terzijde) en als je daar toch bent, loont het zich altijd de moeite om de agenda van de Time Out te checken of er nog een leuk concert valt mee te pikken. Mijn oog was dus gevallen op een gig van Allison Crowe in de fraaie Halo Bar, gelegen in de wijk Battersea. Konden we dat meteen mooi koppelen aan een bezoekje aan het van de hoes van Pink Floyd’s Animals bekende Battersea Power Station. Op YouTube stuitte ik, al zoekende naar Allison Crowe, als eerste hit op de zoveelste, desalniettemin erg sterke cover van Leonard Cohen’s muzikaal uitgewoonde “Hallelujah”. Fijne krachtige stem. Mooi pianospel.

Een paar clipjes verder waren mijn lief en ik definitief overtuigd. Gelukkig bleek de zeventwintigjarige Allison zelf ook best mooie liedjes te kunnen schrijven die me deden denken aan het werk van de ook uit Canada afkomstige zangeres Sarah McLachlan. We besloten voor maandag 25 mei haar optreden in gedachten te houden. Afgelopen dinsdag keek ik voor de zekerheid nog even op de site om te checken of er nog genoeg kaartjes beschikbaar waren. En toen stond het er dus. Wat zou er aan de hand zijn? Was ze ziek? Nieuwsgierig geworden, besloot ik haar management te mailen om uit te vissen wat er gaande was.

mij=Door: André
Al snel kreeg ik een vriendelijke e-mail terug van haar manager Adrian. Allison was gelukkig niet ziek, maar er was wel iets eigenaardigs aan de hand. Ze werd samen met haar bandleden vastgehouden door de Britse Immigratiedienst op Gatwick Airport. Verboden om het land in of uit te gaan. Volkomen verrast door deze gecompliceerde situatie, waren haar management en dat van de podia waar ze zou spelen op zoek naar een oplossing en zodra Adrian meer wist, zou hij het laten weten. Vastgehouden? Zou een van de bandleden een pakketje vervoeren wat er verdacht uit zag of misschien een discutabele inhoud had? Houdt de zangeres er misschien ongewenste, extreme politieke denkbeelden op na waarvan ik nog niet op de hoogte was? Dat leek me erg onwaarschijnlijk. Ik stuurde een e-mail terug waarin ik hen veel succes wenste met het vinden van een oplossing en Adrian vroeg hoe groot hij de kans acht dat het optreden alsnog gaat plaatsvinden. Helaas schatte hij die kans in op nul komma nul. Niet dat ik ineens groot fan van Allison Crowe was geworden en mijn trip naar Londen hierdoor zou zijn verziekt, maar door dit eigenaardige voorval was er inmiddels toch een gevoel van betrokkenheid in mij ontwaakt. Een gevoel wat alleen maar groter zou worden naarmate ik meer en meer informatie van mijn nieuwbakken vriend uit Canada kreeg.
De woensdagochtend begint met een nieuwe e-mail uit Canada. De geplande optredens in Edinburgh en Londen zijn definitief afgeblazen. Het heeft te maken met specifieke regels omtrent gastarbeiders in Groot-Brittannië waarvan de beide podia en het management dinsdagavond pas op de hoogte zijn gebracht. Het is onmogelijk om voor beide optredens nog tijdig licenties te kunnen regelen. Alle betrokken partijen zijn stomverbaasd omdat ze tot op heden nooit met dit probleem waren geconfronteerd. Uiteraard hadden ze dat anders allemaal van tevoren geregeld. Adrian geeft aan bang te zijn dat de 'UK happenings' misschien zelfs invloed zullen gaan hebben op de rest van de tour door Duitsland, Tsjechië en Oostenrijk. Het is bijvoorbeeld nog steeds niet duidelijk wanneer Allison en de rest hun in beslag genomen paspoorten terugkrijgen. En die heb je toch heel erg hard nodig als je op tour bent. Zo begin je vol goede moed aan een Europese tour en zo strand je op een vliegveld in Engeland en kun je geen kant meer op. De ironie wil dat ik zojuist een YouTube-video vond van Allison die Pearl Jam covert: 'Release me,' zingt ze vanachter haar piano. Arme meid.

'Yes, it is a real shame,' luidt de eerste zin van de volgende e-mail uit Canada. Als onderwerp staat er 'Fw: CRUEL BRITTANIA' te lezen. Er zit als bijlage een artikel uit Canada's nationale krant The Globe and Mail bij. Een onthutsend relaas van journaliste Leah McLaren, wie recentelijk een vergelijkbaar incident overkwam. Je kunt het opzienbarende artikel hier lezen. Voordat hij het bed in duikt voor een welverdiende rust, neemt Adrian de moeite om mij verder in te lichten over de situatie van de onfortuinlijke muzikanten. Ze zijn in totaal zo'n elf uur vastgehouden. Vingerafdrukken werden afgenomen, alle bagage werd in beslag genomen, gevolgd door een aantal pittige ondervragingen. Hen werd verteld dat ze als niet-Britse muzikanten niet mochten optreden op podia die niet zijn geregistreerd bij de Home Office en deze instelling een fikse som geld aan zogenaamde 'Certificate of Sponsorship (for Migrant Workers)' betalen. The LOT in Edinburgh en de Halo in Londen zijn beide niet geregistreerd. Ze waren echter ook helemaal niet hiervan op de hoogte en hebben de afgelopen jaren regelmatig internationale artiesten op bezoek gehad. Zonder problemen. Ally en co zijn nog steeds niet in bezit van hun paspoort, dat ze vrijdagochtend zullen terugkrijgen als ze worden gedeporteerd. Ja, dat staat er echt: gedeporteerd. Met uitzondering van de bassist. Hij is namelijk een Brit. Maar geen trotse Brit, wil hij daaraan toevoegen. De rest gaat op eigen kosten terug naar Canada en zijn volgens de Britse immigratiedienst 'not welcome' in de toekomst. Ze zullen vanuit Canada een nieuwe vlucht boeken naar Duitsland – er is alvast geïnformeerd of ze daar wel welkom zijn – om de tour te hervatten. Adrian staat perplex. De ene boeker had het over 'stealth tax' en de andere gaf aan dat, als de immigratiedienst hier fanatiek mee doorgaat, iets als het Edinburgh Fringe Festival niet eens kan plaatsvinden.
Aan mij wordt gevraagd of er in Nederland misschien ook sprake is van dit soort wazige wetgeving. Ik zeg het niet zeker te weten, maar ik kan het mezelf eerlijk gezegd niet voorstellen. Adrian zou (uiteraard) erg graag wat optredens voor Allison in ons land willen regelen. Het is alleen lastig om de juiste zaaltjes ervoor te vinden. Er moet een goede akoestische piano staan, maar meestal zijn de theaters die zoiets hebben staan te groot. Alle suggesties zijn welkom. Dit kun je wat mij betreft lezen als een oproep. Laten we Allison en haar band vooral het gevoel geven dat ze van harte welkom zijn in Nederland. Ik sluit in ieder geval niet uit dat hier op File Under binnen afzienbare tijd een interview staat met de ongelukkige Canadese zangeres die momenteel op Gatwick Airport zit te wachten op haar deportatie. Een absurde situatie die de nodige vragen oproept. Wat bezielt die Britten? Eigen muziek eerst?