Welcome
My dear friend
I notice you are wearing
Your armour again
(Armour – Ane Brun)
Mijn zoekende blik verraadt dat ik degene ben die haar weldra zal gaan interviewen. ‘Over here,’ klinkt het vanuit een hoekje van het restaurant. Gezeten aan een tafel bij het raam – om zo de eerste zonnestralen van de dag op te vangen – is Ane Brun bezig met haar ontbijt van die dag. Of ik het erg vind dat ze tijdens het interview gewoon doorgaat met het eten van haar riant belegde broodje met een overdaad aan sla? Natuurlijk niet! We vinden het allebei een beetje een raar tijdstip voor een interview, zo vroeg op de dag. Het kon blijkbaar niet anders worden geregeld. Het is rustig in het restaurant. Helemaal aan de andere kant van de zaal zit een wat oudere man zijn krantje te lezen. ‘Hij zit daar volgens mij nu al een half uur dezelfde bladzijde te bestuderen,’ observeert Ane. Het soort observaties dat haar inspireert? ‘Het zou kunnen. Ik haal mijn inspiratie uit verschillende dingen. Meestal de mensen en gebeurtenissen om mij heen.’ Er valt een stilte terwijl ze nog een hap neemt. Ze zullen vaker vallen. Ane Brun blijkt deze ochtend een stuk minder spraakzaam dan ik had gehoopt op basis van het interview dat collega Spookrijder eerder met haar had. Ik kan er mijn vinger niet op leggen waar het aan ligt. Het vroege tijdstip? Stel ik de verkeerde vragen? Of is ze door ervaring wat berekenender geworden? Professioneler, om dat vervelende woord maar eens te gebruiken.
mij=Interview: André
We hadden het over inspiratie. Op haar album Changing of The Seasons (waarvan het titelnummer zelfs bij Paul de Leeuw voorbijkwam) komen we “Gillian” tegen. Een nummer over Gillian Welch. Is zij zo'n grote inspiratiebron geweest dat je een heel nummer aan haar heb gewijd? 'Alleen voor dat liedje.' Oke, op welke manier is zij dat geweest? 'Ik zat even niet goed in mijn vel en luisterde al een tijdje helemaal geen muziek meer. Mijn broer gaf mij haar cd en die heeft me toen uit die dip gehaald.' Dus op een bepaalde manier zou je kunnen stellen dat de invloed van haar op het maken van het album toch wat groter geweest. 'Alleen dat liedje,' klinkt het kortaf. Toch blijven de ijsblauwe ogen van de blonde Scandinavische mij vriendelijk aankijken. Wachtend op mijn volgende vraag. Ik leg haar uit dat ik bedoel te vragen dat de inspiratie voor het schrijven van dat nummer misschien net het zetje was wat nodig was om weer verder te gaan met schrijven. Een soort van kettingreactie. 'Nee, zo is het niet gegaan. “Gillian” is ook een stuk ouder dan de meeste andere nummers op het album. Een jaar of drie, vier. Zo'n zeventig procent heb ik pas later voor de opnames van het album geschreven.'
Het album heeft een wat opener geluid meegekregen. Het is een van de redenen waarom het op mij persoonlijker overkomt dan de voorgangers. Klopt het dat je het voor dit album wat dichter bij jezelf zocht? 'Daar ben ik niet bewust mee beziggeweest. De liedjes van de voorgaande albums zijn op zich niet minder persoonlijk dan deze. Maar als jij dat zo ervaart, zal het wel zo zijn. Als ik een tekst baseer op iets wat ik om me heen zie gebeuren of op een verhaal wat ik heb gehoord, probeer ik daar altijd een eigen invulling aan te geven. Het op mijzelf toe te passen om het me eigen te maken. Ik combineer het met mijn eigen ervaringen en probeer op die manier in de huid te kruipen van die personen.' Zo klinkt het als een soort van acteren. Ervaar je dat zelf ook zo? 'Nee, er zit te veel van mezelf in om het acteren te noemen.' Dus als ik het goed begrijp probeer je in de huid van anderen te kruipen, maar tegelijkertijd probeer je ook jezelf te blijven. Dat lijkt me een moeilijke opgave.
Het blijft stil aan de andere kant van de tafel. Ane glimlacht nog steeds even vriendelijk en neemt nog een hapje. Het cliché-beeld van de altijd vriendelijke Scandinaviër dringt zich aan mij op. Zou dat dan zijn wat ze bedoelt met de zin 'I guess I'm too Scandinavian' in het titelnummer van Changing of The Seasons? Maakt het feit dat ze in Noorwegen is geboren en getogen en sinds een jaar of acht geleden verhuisde naar het Zweedse Stockholm haar nu dubbel zo Scandinavisch? 'Ik voel me niet specifiek Noors of Zweeds. Scandinavisch is wat dat betreft misschien wel een betere aanduiding. Zweden voelt nu wel als mijn thuis. Stockholm heeft veel water. Daar hou ik van.' Was dat iets wat je niet kon vinden in Noorwegen en ben je daarom toen verhuisd? 'Dat was voor mijn toenmalige vriendje. Een boy-meets-girl verhaal.' Is dat een verhaal wat je met ons wilt delen? 'Nee.' Te Scandinavisch? '[lacht] Dat heeft dus te maken met de invloed van de seizoenen. Wij Scandinaviërs zijn daar naar mijn mening erg gevoelig voor. We leven als het ware met de seizoenen mee. Dat we door de klimaatveranderingen geen echte winters of zomers meer krijgen, heeft dan ook een slechte invloed op ons. We raken ervan van slag.' Zou dat typisch Scandinavisch zijn? Wij hadden vorig jaar een witte Pasen. Ook voor Nederlanders is dat erg verwarrend hoor. 'Een witte Pasen. Apart.' Ane's ogen wenden zich van mij af. Ze kijkt door het raam naar buiten. Mooi weer voor een ochtendwandeling, zie ik haar denken. Veel te mooi om hier binnen te zitten.