Bill Callahan – Sometimes I Wish We Were An Eagle

Echtscheidingsplaten.Elke platte emotie en elk oppervlakkig gepsychologiseer mag ingezet worden wanneer een muzikant zijn verdriet uit wil venten. (Of stomweg te gelde wil maken – de alimentatie moet tenslotte ook betaald worden.) De beroemdste zal wellicht Bob Dylan’s Blood On The Tracks zijn, of misschien Here My Dear van Marvin Gaye. Meer recent hadden we het diep-droevige Sea Change van Beck en Jaap Boots’ Afkuil. Ook de toch al niet van levenslust en -vreugde overstromende Bill Callahan en zijn lief Joanna Newson gingen recent elk hun eigen weg. Deze treurnis leverde Sometimes I Wish We Were An Eagle op, het inmiddels dertiende album van de man die zich voorheen met de namen Smog en (Smog) tooide. Van knutselaar met tapes, via zwaar gearrangeerde albums tot een basale folkie, dat is grofweg zijn carrièrepad. Sometimes… volgt keurig die weg: het is in de kern een basale, folkgerichte plaat, maar de viool- en toetsenpartijen, geven het een bijna Leonard Cohen-achtige atmosfeer. Het is jammer dat zijn grote makke, het in bijna één tempo afwerken van alle liedjes, ook hier weer terugkeert. Waardoor de dynamiek die een scheiding kenmerkt, vrijwel afwezig is. Geen grote drama’s, maar een onderkoelde treurigheid. Eigenlijk zoals we die al een paar platen lang van Bill Callahan kennen.

mij=Drag City / Munich