Devin Townsend Project – Ki

Voor iemand die er bijna in zijn eentje voor zorg gedragen heeft dat mijn rechteroor een My Bloody Valentine-concert niet meer aan kan, gooit Devin Townsend het op zijn nieuwe plaat Ki wel onverwacht over een heel andere boeg. De bombastische geluidswal die hij met het machtige album Terria opbouwde en orkaanachtige duizeling die Strapping Young Lad kenmerkte heeft hij bijna geheel achter zich gelaten. De eerste nummers van Ki (het begin van een vierluik) zijn bij tijd en wijle gevuld met Satriani-achtig kristalhelder gitaarwerk. Prachtig ook. De zorgvuldige notenkeuze zoals Townsend in de solo van “Terminal” laat horen, doet zelfs denken aan Mark Knopfler in zijn beste dagen (met een behoorlijke nachtmerrie natuurlijk). Een verrijking van Townsend’s geluid vind ik ook het inzetten van een vrouwelijke counterpart op zang in de persoon van Ché Dorval. Die twee vullen elkaar goed aan. De band zelf is ook over de kop gegaan met jazzveteraan Duris Maxwell in plaats van betonstorter Gene Hoglan op drums. Het moet voor Townsend ook een verademing zijn om meer ruimte in zijn songs te hebben. De ingetogenheid van Ki en de broosheid van zijn zang schijnt het gevolg te zijn van het achter zich laten van alle slechte dingen des levens waar Townsend jarenlang geen genoeg van kon krijgen. Toch broeit Ki onderhuids en zit vol met verwijzingen naar ‘zijn vorige leven’. Zelf schrijft Townsend: ‘The point to the music is that the whisper is louder than the roar in many ways.’ Ik hoor die loudness niet gelijk in die rustige stukken, maar dat zijn demonen zich nog niet helemaal gewonnen gegeven hebben, daar twijfel ik geen seconde aan. In sommige tracks komen ze ook aan de oppervlakte (bijvoorbeeld “Heaven Send”) en dan grommen ze ouderwets. Zo dol als op de SYL- en Devin Townsend Band-cd’s wordt het niet meer. En mijn oren voelen zich daar wonderwel bij.

mij=Inside Out / CNR