Ed Cox – Clowncore

Ja, dames en heren, deze muziekstroming bestaat echt! En ik vind het fantastisch. Het recept: men neme een geschminkte clown, en men late deze naar keuze besmettelijk blije of trage treurige zigeunerliedjes spelen op zijn accordeon. Vervolgens zette men daar een drumcomputer bij die de lompste breakbeats uitbraakt die je sinds Venetian Snares gehoord hebt. Resultaat: clowncore. Sommige mensen noemen het gypsytek, nog algemener klinkt het als een kruising van ska, techno/tekno, jungle en drum’n’bass, maar dat kan ook komen omdat Ed Cox, de grondlegger van het genre, uit principe alleen op anarchistische gratis festivals en illegale krakersfeesten optreedt, niet zelden tussen dat soort artiesten. Zo ook afgelopen weekend op het Counter Culture Festival in Utrecht, waar Cox de fraaie tent het volst kreeg en hij het publiek volledig dol speelde. Het begon met happy hardcore-achtige anthems als “Clown Koala” en “Attack of the Werewolf Clowns”, gevolgd door enkele covers (o.a. Madness) en uiteindelijk het echte livewerk (“Emoccordian”, “The Tetris Theme Tune”).  Let wel, Cox doet zijn gimmick al jaren en door heel Europa. Nieuw is dat hij sinds januari na enkele onvindbare bootlegs (o.a. Hardcordian) voor het eerst officieel een cd uit heeft. Het ding staat bomvol met 21 tracks en heeft dan ook een missie. Om de inlay te citeren: “Up till now if some one asked ‘wot’s clowncore then’ one would have to mumble some sort of explanation, now just simply hand them this c.d.” En dat klopt. Clowncore is een prima verzamelaar met het beste van Cox, al is de productie van de oudere tracks wel hoorbaar eenvoudiger. Helemaal revolutionair is overigens dat Cox dit jaar schijnt op te treden op… wait for it… Glastonbury! Wie had dat gedacht; wordt clowncore mainstream? Zullen we maar meteen voor Lowlands duimen dan?

mij=Life4Land