Impelliteri – Wicked Maiden

Ohoh, woorden van een trotse maker: ‘The goal of this record was to make a historic album that will rival Van Halen 1, Ozzy’s Blizzard of Oz, Pantera’s Cowboys from Hell, Yngwie’s Rising Force, Metallica’s Master of Puppets, and even new artists like Children Of Bodom and Avenged Sevenfold.’ Kan iemand Chris Impellitteri even inseinen dat dat niet gaat lukken? Oei, is dit album zo slecht dan? Integendeel, in Impellitteri’s omvangrijke oeuvre is het een van de betere, maar ook op zijn beste momenten kan Impellitteri die klassieker vergeten. Om de simpele reden dat Impellitteri nul-komma-nul hip en vernieuwend is. Dat is helemaal niet erg, maar een beetje realiteitszin is dan best handig. Al jaren grossiert hij in metal die zich ergens in de driehoek van stadionmetal, NWOBHM en neo-klassieke gitaarhalsracerij bevindt. Dat genre is inmiddels een decennium of drie over zijn hoogtepunt heen. Bovendien is Impellitteri een technisch waanzinnig vaardige gitarist, maar heeft hij nooit een zeer herkenbaar eigen stijl ontwikkeld. Wat rest is een album waarop heel degelijke metal staat, waarbij ik door de stem van Rob Rock en door de composities een soort neo-klassieke versie van de Michael Schenker Group hoor. De ritmesectie is strak, de productie redelijk, de gedubbelde solo’s vliegen je om de oren. Origineel is het nergens, maar de kwaliteit is onmiskenbaar. Geen klassieker, wel heerlijk nostalgisch-foute metal.

mij=Metal Heaven / Rough Trade