Binnen een jaar van niks naar een uitverkochte Melkweg Max. Het overkwam White Lies, een van de grootste Britse hypes van de afgelopen maanden. Enkele uren voor hun grootste optreden als hoofdact in het bestaan van de band spraken we met Jack Brown, de drummer van White Lies.
Ik verwachtte eigenlijk een bleek, puisterig Brits jochie van net twintig maar Jack blijkt een lange, welbespraakte, zongebruinde gentleman te zijn die bovendien leuk kan vertellen. Er zijn momenten dat zijn antwoorden wat ingestudeerd aandoen, maar gezien de enorme hoeveelheid promotie die de band het afgelopen half jaar heeft gedaan, zal hij alle vragen waarschijnlijk al eens eerder beantwoord hebben.
mij=Interview: Blink. Foto's: Reinier
Jullie worden door veel mensen vergeleken met Joy Division. Ben je daar blij mee?
Het is eigenlijk vreemd, we zijn alle drie rond de twintig en hebben de jaren tachtig dus niet meegemaakt. Geen van ons heeft een plaat van Joy Division in huis en toch zeggen veel mensen dat we ze kopiëren. Het heeft waarschijnlijk vooral te maken met de lage stem van onze zanger. Hij wordt ook vaak vergeleken met Julian Cope van The Teardrop Explodes, maar van die band ken ik eigenlijk geen enkel nummer.
In interviews wijzen jullie vaak naar de Talking Heads als grootste invloed, toch hoor ik daar weinig van terug in jullie muziek. Vanwaar de Talking Heads?
We hebben alle drie zulke enorm uiteenlopende muzieksmaken dat we dit van tevoren hadden afgesproken. Als we alle drie iets compleet anders zeggen, komt dat nogal vreemd over. Het is trouwens wel waar dat we de Talking Heads allemaal echt geweldig vonden toen we begonnen met muziek maken.
Jullie band en album heeft behalve veel positieve ook extreem negatieve reacties uitgelokt. Kun je dat verklaren?
Het verbaast ons ook nog wel eens hoe sterk negatief sommige mensen reageren op onze muziek. Echt onwerkelijk al die shit die we over ons heen hebben gekregen de afgelopen maanden. Soms is het wel frustrerend, maar het gaat wel weer over denk ik. We zullen snel ons eigen pad vinden en dan zal iedereen zien wie we echt zijn. We willen eigenlijk gewoon muziek maken waar we zelf ook naar zouden luisteren. Een plaat opnemen was ons enige doel, al sinds we vijftien jaar oud waren.
Lees je de recensies van jullie debuutalbum zelf ook?
Ja, ik zoek de recensies nog steeds op en lees ze allemaal, ook als ze negatief zijn. Een leuk geval was de recensie op drownedinsound.com. Die site is een soort haatcampagne tegen onze band gestart maar de recensent gaf ons album toch een 8 (van 10). Dat is toen door de editor teruggebracht tot een 7 om het meer 'politiek correct' te maken voor de site. Op die beslissing zijn enorm veel pissige reacties van lezers gekomen.
Ligt er door alle hype rond White Lies niet een enorme druk op jullie? Hebben jullie alles nog onder controle?
Er is inderdaad wel veel veranderd de afgelopen maanden. Toen we het album maakten was er nog niet zoveel externe druk, maar nu moeten we toch veel meer de controle uit handen geven omdat het gewoon te veel werk is geworden. We hebben alles nog wel redelijk in de hand, maar waar we voorheen alledrie zelf precies konden kiezen waar we wel of niet aan mee wilden doen, wordt deze keuze nu steeds vaker gemaakt door anderen. We zijn nog wel steeds heel kieskeurig hoor.
Ik zag een foto van jullie bij de NME Shockwave Awards en jullie leken me nogal nerveus. Hoe was die ervaring?
Het was onze eerste award-show dus het was behoorlijk heftig. We waren heel zenuwachtig omdat we ook nog een soort onofficiële opening deden, door het nummer Death te spelen vlak voor de echte opener Elbow. Tijdens zo'n show word je alle kanten opgestuurd en meegesleurd, maar het was wel gaaf om mee te maken.
En nog iets gewonnen?
Nee, we waren genomineerd voor de award voor beste nieuwe band, maar hebben niet gewonnen omdat we waarschijnlijk net iets té nieuw waren. De andere genomineerden hadden hun album al maanden uit en onze plaat was twee weken voor de show uitgekomen. Volgende keer beter.
Het was echt een enorm druk jaar voor jullie, nog iets gedaan waar jullie spijt van hebben gekregen?
We kregen veel kritiek toen we in het voorprogramma van Snow Patrol gingen spelen, maar voor ons was dat gewoon een manier om onze muziek voor een groot, nogal mainstream publiek te spelen. In februari 2008 speelden we voor een klein publiek ons eerste concert als White Lies, een heel belangrijk concert voor ons. Precies een jaar later speelden we voor duizenden mensen in het voorprogramma van Snow Patrol. Dat vonden we eigenlijk wel een mooi contrast.
Op YouTube zag ik jullie cover van Kanye West's “Love Lockdown”. Vanwaar dat nummer?
Voor de BBC-radio werd ons gevraagd een nummer uit de hitlijst te coveren en dit was eigenlijk het enige nummer dat ons aansprak. Toevallig hebben we er net in de tourbus op YouTube ook naar gekeken. Altijd leuk om de reacties te lezen… veel positieve commentaren maar ook enkele heel erg negatieve. Dit is ook hoe doorgaans gereageerd wordt op onze videoclips.
Nog even over jullie album, wat staat er eigenlijk op de cover?
Dat is een foto van drie watertorens in Death Valley in Nevada. We hebben de middelste iets groter gemaakt met PhotoShop maar verder vonden we het gewoon een mooi plaatje.
Jullie hebben het album opgenomen in Brussel, was daar een specifieke reden voor?
Eigenlijk vooral praktische redenen. We konden in Brussel meteen vanuit ons bed de studio in en hoefden niet eerst de halve stad door te reizen zoals in Londen. We hadden niet veel tijd dus moesten alles uit de dag halen.
Dat de band nog steeds niet veel tijd heeft, blijkt als ons interview ruw verstoord wordt voor de volgende sessie. En daarna zal er nog een volgen, en nog een, en nog een. Het leven van een jonge, gehypte band is vooral kei- en keihard werken. En met een zomer vol festivals waaronder Pinkpop voor de boeg zullen er voorlopig weinig rustpunten zijn in het bestaan van Jack, Harry en Charles.