De eerste woorden van The Glass Passenger zijn uitstekend gekozen, en niet alleen de woorden eigenlijk, de eerste klanken zijn net zo goed gekozen. Een cd beginnen met de woorden ‘I want to hear some music’, dat is de plank helemaal raak slaan toch? Want een andere reden om een cd op te zetten is er niet. Jack’s Mannequin komt na vier jaar met het tweede studio-album na het vreemde debuut uit 2005. Niet dat de cd zo vreemd was, maar het verhaal van zanger Andrew McMahon is dat wel. Want direct nadat het debuutalbum klaar was, werd er bij Andrew acute lymfatische leukemie geconstateerd, een levensbedreigende kankervorm. In die tijd is de documentaire Dear Jack opgenomen en heeft
hij de Dear Jack Foundation opgericht. Pas eind 2007 konden ze weer beginnen met schrijven voor het vervolg op Everything in Transit. The Glass Passenger is dan ook een ode aan zijn wederopstanding geworden, met vreugde kijkt hij naar de toekomst en met respect naar zijn strijd voor zijn leven. De vreugde voor de toekomst hoor je er gelukkig het meest, want het is zeker geen neerslachtig album geworden. Mooie pianorock met een aantal verslavende nummers zoals het openingesnummer “Crashin” over het moment dat hij weer aan zijn muziek kon werken, het vrolijke “The Resolution” en het epische “Caves”.
mij=Sire / Warner