Mailman John / Pilatus Pas

Onbekend maakt onbemind. Daar kun je zielig over gaan doen, maar je kunt ook tegengas geven. Mailman John bracht sinds 2005 twee ep’s in eigen beheer uit die in de media, ook bij ons, goed gewaardeerd werden. Maar of ze dit veel bekendheid heeft opgeleverd dat durf ik te betwijfelen. De band lijkt zich er niets van aan te trekken, want ondanks een verhuizing (van Doetinchem naar Utrecht) gaan ze gewoon door waar ze gebleven waren, namelijk met ep’s uitbrengen. Slim genoeg hebben ze hun nieuwe ep Soundcheck For Birds gratis ter download aangeboden. Van je nood een deugd maken heet zoiets en proberen een nieuw publiek te bereiken. Alhoewel een fysiek exemplaar ook te krijgen is. Soundcheck For Birds bevat zes liedjes en voor hen die iets hebben met (lo-fi) gitaarpop, zoals het Amerikaanse Death Cab For Cutie of het Nederlandse Johan, een vette aanrader. Ook Mailman John gaat op zoek naar het perfecte popliedje. Ze laat horen hoe je door een prettige sfeer te creëren met fijne liedjes een ep maakt, waar ik als ik in Mailman John zat trots op zou zijn. Vooral als er harmonieën om de hoek komen kijken dat zijn ze op hun sterkst. Of dit succes oplevert zal blijken, maar ik hoop dat ze nog lang doorgaan met waar ze mee bezig zijn. Goed gedaan jongens!
Pilatus Pas, vreselijke bandnaam overigens, uit Friesland/Groningen is minder bescheiden. Waarom zou je een ep uitbrengen als je een volledige cd tot je beschikking hebt? De cd heeft de titel meegekregen A Night With. Ideeën zijn er genoeg: alleen al in de taal waarin er gezongen wordt. Zo zijn er twee liedjes in het Nederlands, twee in het Fries (ze wonnen vorig jaar het Friese Songfestival Liet), de rest in het Engels en nog een stukje in een nummer in het Indonesisch. Op zich is de tekstuele afwisseling geen bezwaar, maar dat zijn de verschillende ingangen waarvoor gekozen wordt bij de nummers wel. Zo hoort bijvoorbeeld opener “Toss Another Dime” en de tweede track “Please Don’t Cast Me” thuis in een bluescafé vol met kakkers, zijn tracks als “Ik beloofde haar liefde” en “It Galmjen Fan De Kroech” prima achterover-in-de-leunstoel-Radio2-luistermuziek (waar verder niets mis mee is trouwens), maar kun je bij nummers als “Moving Down South” en “The Town Will Be Good To You” in de muzikale Tom Waits-hoek zetten. En dan is er nog de vreselijke bonustrack “Willemijn”, die te flauw is voor woorden. Zo bevat in mijn oren deze cd best positieve punten, maar maakt het gezwabber in stijlen op mij geen goede indruk. Ik zou als ik Pilatus Pas eens een bandvergadering houden welke richting het op moet en aansluitend op gekozen inrichting inzetten. Kansen genoeg, ik heb mijn voorkeur voor de Waits-richting, maar of dit commercieel de verstandigste is, dat is de vraag. Nog wel even noemen de mooie inlay met een mini-filmposters van de twaalf songs.

mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer