Hé! Alweer een nieuwe melodieuze metalband uit Italië die hun debuut over de argeloze luisteraar uitstort. De band heeft ditmaal de briljante naam Mastercastle (wie verzint dat soort namen?) meegekregen en ze hebben hun eerstgeborene The Phoenix gedoopt. Nou kan het met dit soort projecten alle kanten op, en meestal de verkeerde: clichés liggen per definitie op de loer in dit genre waarin iedereen stoer én toegankelijk probeert te klinken. Bovendien zorgt de angst om zich een (financiële) buil te vallen er voor dat geen al te grote risico’s worden genomen. Gelukkig gooit Mastercastle (zucht) het over een andere boeg door te kiezen voor een leadzangeres in plaats van zanger. En de dame in kwestie, die qua uiterlijk griezelig veel op Sylvia Millecam lijkt, houdt zich prima staande tussen al het testosteron op gitaar, bas en drums. Verwacht echter niets origineels of schokkends, dan komt het allemaal wel goed tijdens het luisteren naar deze cd. Veel zangpartijen zijn in lagen opgenomen, wat mooi klinkt, maar je vraagt je toch af hoe Mastercastle (ja, ik weet het) dat live voor elkaar gaat krijgen. Wat ik tenslotte toch een beetje jammer vind, is dat The Phoenix behoorlijk poppy klinkt. Liever had ik een snoeiharde, agressieve maar toch melodieuze insteek gehoord. Juist dan zou de aanwezigheid van een zangeres meer indruk gemaakt hebben. Maar wellicht durft Mastercastle (de laatste keer, dat beloof ik) dit een volgende keer aan. Ik beloof hierbij plechtig dat ik het kasteel dan weer vol nieuwsgierigheid zal betreden, op zoek naar de meester van de Italiaanse metal. Die zit ditmaal nog ergens in een geheim kamertje verborgen. Oh ja, nog even dit: iedereen met kennis van het standaard-repertoire voor klassieke gitaar moet eens naar het instrumentale “Memories” luisteren. Foei, Mastercastle (vooruit, nog één keer dan), dat kan dus echt niet!
mij=Lion Music / Bertus