Een dikke twee jaar geleden vroeg ik om het Spaanse Muletrain toch vooral nog even geheim te houden. Dat is best aardig gelukt, wetende dat ik sindsdien eigenlijk niets meer van ze gehoord heb. Ja, ze schijnen groot te zijn in Frankrijk en Duitsland, maar wie is dat niet. In Nederland en de rest van de wereld was het stil en dat zal het voorlopig vast nog een tijdje zo blijven. CrashbeaT is namelijk niet veel anders dan zijn voorganger en daar is op zich natuurlijk niets mis mee. Die voorganger was namelijk prima te pruimen en vindt nog steeds op geregelde tijden zijn weg naar mijn cd-speler. Goed, er is wat meer tijd en geld uitgetrokken voor een paar originele invalshoeken (wat aanstekelijke surfgitaren en hoor ik daar een heus koortje?) maar in de kern is het nog steeds kwalitatief sterke straatpunk wat de klok slaat. Allemaal net iets minder ruw en spontaan, de logische kenmerken van een tweede plaat. Zo heel af en toe hoor ik er zelfs The Hives in, maar dan gelukkig zonder de gemaakte maniertjes. Ik associeer Spanje nog steeds eerder met zon, zee en tapas dan met arbeiderspunk, maar Muletrain is dan toch zeker de bekende uitzondering die de regel bevestigt.
mij=Muster / Sonic