Muziekliefhebber, softwaretrainer van beroep en semi-doof aan een oor, da’s geen handige combinatie. Gelukkig is het wel semi, en zit mijn oor gewoon dicht, om tot op heden onopgehelderde redenen. Onhandig blijft het niettemin. Cursisten versta ik slecht, ik schijn zelf slecht verstaanbaar te zijn omdat ik mijn eigen stem ineens anders hoor en – ook niet fijn – ik heb permanent monogeluid. Gelukkig zijn de Nasty Idols na drie maten te classificeren: Zweedse sleaze-/glamrock. Vanaf opener “Rock Out” zijn de gitaren eenvoudig en doeltreffend, is de zang licht rauw en zijn de refreinen retecatchy. Ze hebben dan ook de nodige ervaring. Van 1989 tot 1993 brachten ze al een viertal albums uit en na een lange pauze kwamen ze in 2006 weer bij elkaar voor een reünieconcert op het Sweden Rock Festival. Het beviel blijkbaar, want de bestaande bands werden opgedoekt en er werd stevig getoerd en nu is er dit Boys Town. Kun je nog verrassen in de sleazerock? Hmnee, niet echt. Het loopt in het Scandinavische van de glampop van Hanoi Rocks tot de vuige recht-zo-die-gaat-rock van Backyard Babies. Nasty Idols zit daar ergens tussenin. De gitaren zijn stevig in de mix neergezet, de gitarist gooit er zo nu en dan fijne solo’s en lekker gierende Zakk Wylde-uithalen tussendoor en al met al zit er een stevig tempo in. Meer hoeft sleazerock ook niet te zijn. Voorspelbaar? Zeker. De moeite waard? Ook. Dat kan ik ook met maar één functionerend oor horen.
mij=Metal Heaven / Rough Trade