De jonge broekies van Our Brother The Native weten van aanpoten. Nog vorig jaar kwamen ze met het ellenlange en ambitieuze Make Amends For We Are Merely Vessels. Nu dus alweer een full-length opvolger die gelukkig wel een heel stuk korter is. Ik verwachtte stiekem dat ze langzaam richting conventionelere liedjes zouden gaan opschuiven, zeg maar een combi van de recente Animal Collective en Grizzly Bear. Niks van dat alles, bandleider Josh doet er met Sacred Psalms een flinke schep experiment bovenop. Een simpele melodie is hier, zeker gedurende de drukke eerste helft, niet te vinden. Alles rinkelt en tinkelt, alsof het vliegtuig dat een tijdje terug die roodbeschilderde indianen in ‘t oerwoud van Brazilië spotte, niet enkel foto’s maakte, maar ook een volledig gamelan-orkest dropte. En de indianen maar timmeren. De bandnaam past ineens ook beter dan ooit. Je kunt nauwelijks geloven dat dit uit middle-class suburbia komt, waar college-studenten via internet bestandjes uitwisselen. Liever stel ik me schimmige figuren voor, die muziek in rooksignalen verzorgen. Het curieuze is dat het kwartet aanmerkelijk meer is gaan zingen, zonder dat dat de toegankelijkheid verhoogt. Ik ben er nog niet uit of dat nou knap is, of een minpunt. De jammerende, bijna altijd gedubbelde vocalen lijken vaker vals dan niet en vormen eerder een extra stekelige laag dan dat ze houvast bieden. “All Grown” is de mooiste uitzondering. Gepingel op exotische steel drums, een accordeon-drone en de moedeloze constatering ‘I can’t protect you, you’re all grown’. Our Brother The Native wankelt vaak als de bekende keizer zonder kleren, maar de frisse en fascinerende wereldmuziek-invloeden (tegen ‘t einde duiken talloze fraaie Oosterse samples op) houden de band wederom in evenwicht.
mij=Fat Cat / Bertus