Vooroordelen. Hoezeer je ook probeert ze buiten de deur te houden, het lukt gewoon niet altijd. Een van mijn eigen muzikale vooroordelen is de volgende: als een band een belachelijke naam nodig heeft om zichzelf te onderscheiden van andere bands, zal de muziek ook wel van een geforceerde flauwekullerigheid zijn. Ziedaar de reden waarom ik al wel van Ozric Tentacles had gehoord, maar nog nooit één noot muziek van ze had geluisterd. Terwijl ik op het biografietje dat bij hun nieuwste cd ingesloten zat, kon lezen dat ze al zo’n 25 albums hebben uitgebracht. En een hitsingle! Wacht even. Een hitsingle? Ken ik die wel dan? Even Googlen leerde mij dat ik die inderdaad… nog nooit gehoord heb! Maar goed, hoe bevalt deze nieuwe ontdekking? Eerlijk gezegd niet best. Op The Yumyum Tree horen we voornamelijk elektronische klanken met veel, heel veel ‘vreemde geluidjes’. Nou ben ik daar jarenlang verzot op geweest, maar het moet wat mij betreft wel in de muziek passen, of op zijn minst een beetje origineel klinken. Niets van dat alles op deze cd: Ozric Tentacles zet de piepjes tegen een achtergrond van funky bas en strak gespeelde drums, gooit er voor de vorm een elektrische gitaar doorheen, en zo dendert de elektronische trein maar door. Op mij maakte het een behoorlijk irriterende indruk. Wat een moeilijkdoenerij om niets. Nergens een melodie die eruit springt, nergens een spannende opbouw, gewoon een oneindig lange elektronische jam zonder smaak, kop of staart. Of spreekt hier nog steeds het vooroordeel, en belet deze mij om onbevangen naar de cd te luisteren? Misschien is dit vooroordeel tijdens het luisteren wel tot een echt oordeel gepromoveerd, en zit ik er nu voorgoed aan vast! Ik weet het niet. Misschien moet ik mezelf en de band bij een volgende release een nieuwe kans geven… Tot die tijd koester ik mijn oordeel als ware het een weloverwogen mening…
mij=Snapper / Bertus
Beetje slappe recensie. Als je niets weet van een band en er alleen al puur vanwege een bandnaam bepaalde vooroordelen op na houdt, kan het eigenlijk al nooit meer iets worden met een recensie. Maar tja, de Ozrics vormen dan weer een hoofdstuk apart en doen al 25 jaar hun ding, zonder zich ook maar een sikkepitje aan te trekken van trends, modegrillen én recensenten.
Araglin: met hetzelfde gemak kun je zeggen dat de recensent het verleden niet kende en er dus blanco tegenover stond. Dat vervolgens de cd het vooroordeel bevestigt, is een tweede.
@Araglin:
Ik heb in deze recensie gespeeld met het idee dat voorkennis (of het gebrek daaraan) een grotere invloed heeft op je luisterervaring dan dat je zelf vaak wilt toegeven. Dat geldt in positieve én in negatieve zin. Als de muziek op deze cd me ook maar een béétje had aangesproken had ik voor een andere vorm gekozen. Maar het gevoel van “is dit nou die bijzondere muziek waar de fans zo enthousiast over zijn?” was zo sterk dat ik heb besloten de knuppel maar eens in het hoederhok te gooien. Blijkbaar met succes. Waarbij ik trouwens wél uitleg wat me precies stoort aan hun muziek (en die mening staat geheel los van welk vooroordeel dan ook). Jammer dat je het daardoor een slappe recensie vindt, maar wel fijn dat je me nog even uitlegt dat de “Ozrics” niet wakker liggen van mijn verhaal.