Patrick Watson – Wooden Arms

Als kind was ik een dromer. De wereld was net dat beetje fraaier en vooral ook groter door mijn onbevangen kinderogen. Zo kon het zijn dat ik mijn moeder onbewust weer tot wanhoop had gedreven als ik in de overvolle winkelstraat weer eens onopgemerkt was blijven staan voor de etalage van de speelgoedwinkel. Doof voor het wanhopige geroep van mijn moeder. André!? André! Geen gehoor. Het zou mij niks verbazen als de moeder van Patrick Watson hierover mee kan praten. Het kan niet anders zijn dan dat hij als kind zorgeloos kon verdwalen. Waar wij allemaal hebben geleerd met beide benen op de grond te blijven staan, lijkt Watson het verdwalen tot kunst te hebben verheven. Op Wooden Arms dwaalt hij met zijn muzikale vriendjes zelfs verder weg dan voorheen. In zijn ogen wordt de wereld groter, de zeeën onpeilbaar dieper, de bergentoppen onbereikbaar hoger. Soms is het lastig om het dwaalspoor van de eigenzinnige Canadese muzikant te blijven volgen en dreigt hij regelmatig uit het zichtveld te verdwijnen. Gitaar en piano wisselen elkaar af in hun rol als gids door het kleurrijke klanklandschap. Ze wijzen de weg langs Waitsiaanse kletterpercussie en warme strijkersbaden. Daar, ergens in de verte, klinkt zijn ijle stem. Patrick!? Patrick! Geen gehoor.

mij=V2