Po' Girl – Deer in the Night

Mijn favoriete depri-folk cd is ongetwijfeld Chinatown van The Be Good Tanyas. E�n van die Tanyas, multi-instrumentaliste Trish Klein, speelde destijds ook in een bandje genaamd Po’ Girl. Vandaar dat deze Canadese formatie al geruime tijd op mijn ‘nog eens rustig uitzoeken lijstje’ stond. Daar zijn ze nu van af, want door het op de deurmat vallen van hun laatste cd Deer in the Night ben ik uitgebreid aan dat uitzoeken toegekomen. En wat beviel dat goed! Po’ Girl doet in hun muziek namelijk veel dingen waar ik van kan smullen. Te beginnen met de keuze aan instrumenten: gitaar, banjo, dobro, klarinet, harmonica, cello, en ga zo maar door. Inderdaad, ze laten in hun prachtige miniatuurtjes een vrijwel volledig akoestisch geluid horen. De verhalende liedjes laten zich echter moeilijk in een bepaald genre vangen: als ik het zou *moeten* omschrijven zou ik kiezen voor… eh… nee, ik begin er niet eens aan. De twee dames in de band zingen prachtig met doorleefde stem, de harmonie�n zijn origineel en ook tekstueel valt er voldoende moois te ontdekken. Grootste verschil met The Be Good Tanyas is dat Po’ Girl voor een opgewekter geluid kiest. Er zit zeker wel een melancholische ondertoon in hun muziek, maar daar waar bijvoorbeeld Chinatown bijna een aanslag doet op je wil om verder te leven, is Deer in the Night eerder een ode aan alles wat prachtig en waardevol is in het leven. Zonder daarbij de donkere wolken volledig te schuwen…

mij=Lucky Dice