Ik hoor mensen wel eens mopperen in de trein over luidruchtige mp3-spelers en telefonerende mensen. Maar als er dan iemand katjelam in de trein zit en de hele boel bij elkaar bralt, dan is dat zogenaamd vermakelijk. Ik erger me er stierlijk aan. Toen ik vorige week zaterdag na het optreden van Bat For Lashes probeerde me terug te trekken in ‘mijn muziek’ zat er weer eens zo’n dronken brallende vrouw in de trein. Ver-schrik-ke-lijk. Hoe hard ik mijn iPod ook zette, ik bleef die troela horen. Nu moet ik wel bekennen dat ik nou niet bepaald de hardste muziek op had staan, maar dat zou natuurlijk niet uit moeten maken. Ik had juist behoefte aan stilte (ik zat volgens mij zelfs een stiltecoupé) om Two Way Mirror van Sand Snowman goed tot me door te laten dringen. De cd van deze Londense kluizenaar is namelijk niet een die gemakkelijk te bevatten is. Zijn verstilde mystieke songs met onder de oppervlakte enorm veel fraaie details willen zich maar lastig in mijn grijze massa nestelen. De songs waaraan Porcupine Tree‘s Steven Wilson (Snowman werkte ook mee aan zijn solo-cd) zijn stem leent zijn nog het eenvoudigst te omhelzen. Al vergt het akoestische gitaarspel aan het eind van het door hem gezongen “Faded Flowers” al weer opperste concentratie van de luisteraar. Het gitaarspel op Two Way Mirror is sowieso bijzonder verzorgd en van hoog niveau. Het improvisatieachtige karakter van een instrumentale track als “Matryoska, Muse of Misrule” is geen eenvoudige kost. Op andere tracks wordt er gezongen door singer/songwriter Jason Ninnis en de mysterieuze Moonswift en hun duet “Neurotic Zoo” maakt het je het leven ook niet gemakkelijker. Two Way Mirror is zo’n plaat die veel tijd van je vergt als luisteraar. En tijd, dat is nou precies wat ik eigenlijk voortdurend tekort kom. Daarom baal ik dan enorm dat ik zo gestoord word door zo’n zatlap die ik mij tijd afneemt terwijl ik die daarvoor heel bewust vrijgemaakt heb.
mij=Tonefloat / Suburban / Bertus