Seneca, een band met weinig optredens op hun naam en vooral met Google erg moeilijk te vinden. Ik zie een Romeinse schrijver, filosoof en staatsman. Een indianenvolk. Een plaats in South Carolina, Verenigde Staten. En laten we ze ook niet te verwarren met Sêneca, een Braziliaanse jazzband. We hebben hier te maken met metalcore uit Amerika, getekend door Lifeforce Records. Een grote platenmaatschappij die met hun debuutplaat hopelijk voor wat meer aandacht weet te zorgen. Reflections is de naam en hij bevat slechts elf nummers. De groep mengt hierop zware metalcore met melodieuze emo en is hierdoor ook moeilijk te programmeren – want dat balletje rolt nog niet echt. Voor de liefhebber van emocore is het bijvoorbeeld te hard en voor de anderen eigenlijk toch net iets te gay. De groep zelf doet ook niet echt hun best om duidelijk over te komen, zoals wanneer je bijvoorbeeld bij nummer elf komt. De titeltrack en afsluiter is namelijk een rustig gitaar- en pianonummer. Dus verander die bandnaam, maak het album minder rommelig, ga eens wat vaker optreden en een debuut mag ook best langer dan een halfuurtje hoor. Oh, en een keyboard bij metalcore? Dat kan echt alleen Bleeding Through maken.
mij=Lifeforce / Suburban
Lang leve de hokjesgeest, ‘Marz667’. Waarom moet een band een bewuste keuze maken om bij het ene danwel het andere genre te horen?
Dat leg ik toch uit in de recensie 🙂 “Voor de liefhebber van emocore is het bijvoorbeeld te hard en voor de anderen eigenlijk toch net iets te gay.”
@Marz667:
Ik ben wel benieuwd wat je precies bedoelt met “net iets te gay”. Ik zie niet in wat die aanduiding met de muziek te maken heeft.