Het doel van The Color Of Violence was duidelijk; iets creëren wat kort is, recht door zee is, iets wat je in je gezicht slaat en hier doorheen alle muziekstijlen combineren die ze tot hun beschikking hebben. En verrek, dat is ze nog goed gelukt ook. Op Youthanize horen we Derek en Travis negen nummers van net anderhalve minuut er doorheen knallen. Grindcore op zijn best. Het panische geluid van The Dillinger Escape Plan, Norma Jean en The Chariot gecombineerd. Het langdradige effect van Bring Me The Horizon, alleen dan vast gelegd in één minuut en 24 seconden. Maar het is vooral snel. De drums knallen continu op snel tempo door. Het gekrijs van Derek en Travis is onverstaanbaar en bijna vermoeiend te noemen. Gelukkig zit er wel genoeg afwisseling in om het gehele album te blijven boeien. “Look! I Made It! I’am Dating An Actress” is het laatste nummer, wat opens vierenhalve minuut duurt. Met een gigantische lange misplaatste outro als je het mij vraagt. Had er liever nog enkele korte nummers bij gegooid. De panische sfeer ebt hier mee weg, het effect van de eerste negen nummers wordt ongedaan gemaakt. Als er dan ook nog eens een bonusnummer vol synthesizereffecten en gescratch opstaat ben ik blij dat de cd weer van voren af aan begint. Of was deze rustpauze gewoon nodig? De vermoeidheid in mijn hoofd begint namelijk na drie luisterbeurten toch wel toe te slaan. Vijftien minuten The Color Of Violence is te weinig.
mij=Epitaph