The Gathering – The West Pole

De ochtendzon probeert met zijn stralen het gordijn opzij te schuiven. Het kost ’em veel moeite, maar uiteindelijk schijnt er een straal door de minuscule spleet die er blijkbaar tussen de beide helften is. De stralen vallen precies op mijn gezicht. Ik word wakker van de warme gloed. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en draai me om. Daar lig jij. Ik bestudeer je nog eens goed. Het is wonderlijk dat jij hier nu ligt. Eigenlijk was ik wel even klaar met relaties. Dat is ook niet zo gek als je zolang bij dezelfde vrouw geweest bent en met haar vijftien intensieve jaren beleefd hebt. Maar als ik je zo tevreden naast me zie liggen, dan denk ik, wat maakt het uit. Je leeft maar een keer en de vonk die oversloeg toen onze blikken voor het eerst kruisten kon moeilijk genegeerd worden. Bovendien: Iedereen kent mijn zwak voor Scandinavische vrouwen, dus niemand was verbaasd dat ik met je thuis kwam. De periode van fladderende verliefdheden die elkaar aftasten was kort maar heftig. Je trok al snel bij me in, dat reizen, dat vonden we maar niets. En nu doen we dingen voor het eerst, die ik de afgelopen vijftien jaar al eens eerder deed met die ander. Niet omdat ik geforceerd dezelfde invulling wil geven aan deze nieuwe relatie, maar omdat dingen lopen zoals ze lopen. Bovendien doen we ook genoeg nieuwe dingen samen voor het eerst. Bij de eerste kennismaking met mijn vrienden en mijn ouders ontving iedereen je met open armen. Dat was prettig. Ik streel nog eens door je haar. Er verschijnt een glimlach op je gezicht. Ik voel me gelukkig. Wat mij betreft gaat deze relatie een langdurige worden. Hopelijk denk jij daar ook zo over.

mij=Psychonaut / Suburban