Er was een tijd dat er nog geen internet beschikbaar was. Mijn middel om de popmuziek te ontdekken was de Popencyclopedie. Aan de hand hiervan had ik een lijstje gemaakt met albums die mogelijk interessant waren. Tot de aanschaf van het debuutalbum (1965) The Pretty Things van The Pretty Things kwam het pas tot ik een cd ergens opscharrelde. Ik meen me te herinneren dat de aanbeveling was dat de band een ruige versie van The Stones was. Veel verder is het nooit gekomen tussen de band en mij. Het was wel in mijn beleving wel oké, maar niet bijzonder genoeg om me verder in de band te verdiepen. Had ik dat wel gedaan dan had ik geweten dat er in 1968 de eerste rockopera S.F. Sorrow was en dat in 1969 de opvolger Parachutes uitkwam. Maar ik had dan niet geweten dat het vijftal tussen beide albums in ook in de studio had gezeten met de Fransman Philippe DeBarge. De (inmiddels overleden) jongeman was een rijke stinkerd die de band als het ware inhuurde om er in te kunnen zingen. Niet onverdienstelijk trouwens. Het album dat nu de titel heeft gekregen Philippe DeBarge werd echter nooit uitgebracht. Dit gebeurt nu pas in een vinyl-oplage van duizend stuks plus een cd-versie met een bonustrack uit 2008 opgedragen aan DeBarge. Opvallend is hoe goed het album klinkt, en als ik de bijgevoegde tekst lees dan kwam dit door de kwalitatief sterke studio (met 8 sporen) die gebruikt werd. De leidende bandleden in The Pretty Things zijn hier Wally Waller en Phil May. Dick Taylor (ooit basgitarist van The Stones) was net vertrokken. Het is ondanks zijn afwezigheid een sterk album waarvan het me echt verbaast dat het zolang duurt voordat iemand de moeite neemt om het uit te brengen. Sixtiesliefhebbers meteen aanschaffen dit ding, en ondergetekende moet zich zeker nog eens verder verdiepen in deze Engelsen
mij=UT / Clearspot