Ulysses – The Gift of Tears

Progressieve rock met een zware symfonische inslag uit Nederland. Hoe vaak hoor je dat nou? Niet echt vaak, en dat alleen al is een reden om The Gift of Tears van Ulysses te koesteren. Dat heb ik dan ook met heel mijn hart geprobeerd, maar helaas, het is me niet gelukt. Er wordt echt wel prima gemusiceerd, de composities zijn lang, complex en goed doordacht, en de productie is professioneel. Maar daar staat tegenover dat ik net iets te vaak een haperend moment hoor, zoals een gitaar die niet synchroon speelt met de ritmesectie, of een zanger die vol overtuiging vanuit zijn tenen toch net niet zuiver zingt. Zijn stemgeluid is op zijn minst een ‘acquired taste’ te noemen, en ik heb er niet aan kunnen wennen. Maar wellicht kunt u dat wel. Het grootste probleem dat ik had met deze muziek is de afwezigheid van elke vorm van ruimte voor de luisteraar. Dit komt het beste tot uiting in het laatste nummer “Anat”, wat het dramatische verhaal vertelt van een gezin dat een kind verliest. Ulysses heeft er voor gekozen dit zowel tekstueel als muzikaal zeer concreet uit te werken. Dat resulteert bijvoorbeeld in een monotone pieptoon op het moment van overlijden van het kind, gevolgd door een tingelend muziekdoosje. Ikzelf schoot hierbij luidkeels in de lach, maar dat zegt wellicht meer over mij dan over de cd. Maar het kan toch niet de bedoeling geweest zijn. Terwijl ik toch echt wel ontroerd kan raken door dit thema, zoals bijvoorbeeld in “Playboy Mommy” van Tori Amos. Juist omdat zij haar leed op subtiele wijze presenteert in plaats van het zo te concretiseren dat ik als luisteraar er zelf niets meer aan kan toevoegen. En misschien is dat wel wat ik zo mis aan The Gift of Tears. Ik hoor het aan, ik besef ook dat het op momenten briljant gemaakt is, maar het staat me niet toe er iets bij te voelen. Dat heeft Ulysses namelijk zelf al voor me gedaan.

mij=Symbioses / Musea