Jaren geleden had ik het twijfelachtige genoegen om twee dagen door mogen te brengen in Halifax, de hoofdstad van de provincie Nova Scotia in het meest oostelijke puntje van Canada. Het was er koud, grijs, miezerig en vooral ook erg saai. De laatste keer dat er iets echt spannends gebeurde in Halifax was in 1912, toen er vanuit de stad een reddingsoperatie werd opgezet voor de opvarenden van de Titanic. Veel van de slachtoffers zijn begraven in Halifax en er is zelfs een deel van het plaatselijke maritieme museum ingericht ter herinnering aan deze ramp. Ik zie mezelf nog staan in dat piepkleine museum, starend naar een originele deck chair van de Titanic, me schamend voor deze toch wel erg ramptoeristische sensatie.
De uit Nova Scotia afkomstige heren van Wintersleep hebben geen van allen ooit een stap gezet in het Titanic-museum, maar gitarist Tim D’Eon heeft inderdaad wel eens iemand horen vertellen dat de echte Jack Dawson in Halifax begraven ligt en dat fanatieke filmfans nog wel eens op zoek gaan naar zijn graf. Met Tim en drummer Loel Campbell praat ik over Canada, awardshows en een jarenlange promotietour.
mij=Interview: Blink
Hoe was het om op te groeien in Nova Scotia en hoe lang hebben jullie het er volgehouden?
Eigenlijk was het geweldig om daar te wonen. We komen allemaal uit kleine dorpjes maar zijn op een gegeven moment naar Halifax verhuisd, waar we elkaar hebben leren kennen. Inmiddels zijn we wel allemaal uit Nova Scotia vertrokken en wonen we in Montreal.
Naast Wintersleep zijn diverse leden van Wintersleep ook actief in andere bands zoals Contrived en Holy Fuck. Is dat wel te combineren?
Eigenlijk zijn al die bands ontstaan uit een groep mensen rond het Dependent Music label. Er werden continu verschillende bands opgericht, maar we merken nu dat het lastig wordt om alles in te plannen. Wintersleep blijft wel de thuisbasis voor ons, Holy Fuck is meer een uit de hand gelopen grap.
Jullie zijn al sinds 2001 bezig maar wonnen pas in 2008 de Canadese Juno-award voor beste “nieuwe” band. Beetje vreemd toch?
Ja dat was erg vreemd. De Juno-awards zijn echt een begrip in Canada, vergelijkbaar met de Grammy's of Brit Awards, en het heeft ons ook enorm verrast dat we iets wonnen. We waren al een tijdje bezig maar waarschijnlijk nog niet eerder opgemerkt door de Juno-jury. Het was in ieder geval wel een hele ervaring om zo'n show mee te maken en naast Avril Lavigne te zitten. Bovendien waren onze ouders erg trots, zeker omdat het ook live op tv werd uitgezonden.
Zijn er Canadese artiesten waar jullie trots op zijn of juist artiesten die je liever niet met Canada in verband gebracht ziet worden?
Het meest trots zijn we natuurlijk op Neil Young. Of Stompin' Tom Connors. En The Tragically Hip was een van de eerste concerten die ik ooit zag, echt een geweldige Canadese band. Minder vrolijk worden we van namen als Avril Lavigne of Nickelback. En dan vooral die laatste.
Ik zag op jullie Facebook-pagina dat een vrouwelijke fan uit Calgary een Wintersleep-tekst rond haar pols had laten tatoeëren. Hebben jullie veel fanatieke fans in Canada?
Dat valt wel mee, maar er gebeuren inderdaad wel eens rare dingen. We zaten eens in een restaurant toen er een zwangere vrouw op ons af kwam die zei dat ze zo'n enorme fan was dat ze haar dochter Ava ging noemen, vernoemd naar ons nummer Avalanche. Op dat soort momenten weten we ons echt geen houding te geven.
Is er misschien iets in de teksten dat mensen enorm aanspreekt?
Ja dat zou zomaar kunnen. De teksten zijn dubbelzinnig genoeg dat iedereen er iets anders uit kan halen en we hebben al de wildste verhalen langs horen komen over de teksten.
Mij viel de tekst op van een van de bonusnummers van de laatste cd (“Ultra-Violet”): “Somebody's fucked up kids are ruining everything”. Waar gaat dat over?
Ik heb de tekst niet geschreven maar volgens mij gaat dit nummer over een groot probleem dat de laatste jaren in Halifax de kop heeft opgestoken, de zogenaamde swarmings. Grote groepen tieners omsingelen dan een willekeurige voorbijganger in een park en slaan hem volledig in elkaar. Er zijn al een aantal vrienden van ons door in het ziekenhuis beland. Het is een heel verontrustend verschijnsel dat uit New York is overgenomen. Er lopen nu zelfs al Guardian Angels rond in Halifax.
Jullie laatste album, Welcome to the Night Sky, is in 2007 uitgekomen in Canada en de VS, in 2008 in Japan en om 2009 in Europa. Jullie zijn dus al twee jaar aan het promoten. Al zin om vooruit te kijken?
Ja het was nogal een bizar en vooral erg langdurig release-schema, maar dat kwam gewoon omdat de plaat het goed deed waardoor we hem ook elders konden uitbrengen. De eerste twee platen zijn opnieuw gemixt en worden ook opnieuw uitgebracht. Inmiddels zitten we alweer aan album nummer vier te denken, in april gaan we tijd vrijmaken om ermee te beginnen. Het lijkt er alleen op dat we in mei alweer op toernee zijn, dus veel tijd om te schrijven zal er niet zijn. Gelukkig zal de vierde plaat wel wereldwijd op dezelfde dag uitkomen. Kunnen we eindelijk een World Tour t-shirt maken…
In de recensie op File Under werd een van de nummers op jullie album een kruising tussen Paul Simon en Big Country genoemd. Mee eens?
Big Country kennen we eigenlijk niet, maar vergelijkingen met Graceland hebben we vaker gehoord inderdaad. Zolang we maar niet met Hootie & the Blowfish worden vergeleken, vind ik alles prima!
Welk nummer van het album zouden jullie zelf als eerste downloaden?
Waarschijnlijk toch wel Archeologists, vooral omdat het nummer eigenlijk alles bevat wat er op het album te horen valt. Een ander goed nummer om mee te beginnen is Miasmal Smoke & The Yellow Bellied Freaks.
Wat kunnen we live verwachten van Wintersleep dit jaar?
Deze tour duurt nog een paar dagen maar in mei komen we alweer terug, onder andere voor wat concerten met White Lies. Hopelijk kunnen we ook op wat festivals spelen in Europa, maar we weten eigenlijk meestal pas een maand van tevoren wat er gepland is.
Nog verrassingen of covers tijdens de shows? Jullie hebben Neil Young wel eens gecovered geloof ik?
Ja absoluut, we spelen zijn “Words” regelmatig en we hebben ook andere covers gespeeld, waaronder “Close to Me” van The Cure en zelfs ooit “Run to You” van Bryan Adams, op het nieuwjaarsfeest van Canada Day. Maar natuurlijk zullen we vooral nummers van onze laatste cd spelen.
Enkele uren na mijn gesprek met Wintersleep speelt de band in een redelijk gevulde kleine zaal van de Melkweg. Dat moet toch vreemd zijn als je als band in Canada voor duizenden mensen speelt en elders blij mag zijn als er honderd man op je optreden af komen. Het optreden was niet wereldschokkend, maar toch vermoed ik dat we dit jaar nog heel wat meer van deze band gaan zien en horen.