Het gebeurt natuurlijk vaker dat ik een beetje ruzie met een cd om tot een duidelijk oordeel te komen, met Astrid Williamson‘s vierde album Here Come The Vikings worstel ik nu al een aantal weken. Haar plaat is dan ook nogal een potpourri aan stijlen die sterkt wisselt aan indruk die het op mijn maakt. Laat ik eens beginnen met wat ik het slechtst vind aan haar vierde cd. Het afsluitende “The Stars Are Beautiful” komt me echt de strot uit na veelvuldig draaien. Ik word echt knorrig van deze pianoballade, die des te verder het nummer vordert al maar vervelender wordt. Dat komt vooral doordat Williamson zo vaak de zinnen ‘The Stars Are So Beautiful’ (of een variant hierop) herhaalt, dat ik ernstig ga twijfelen of het zo is. Het contrast met “Pinned”, het andere (en dus wel fraaie) rustpunt van de cd, is wat dat betreft erg groot. Een stuk beter, maar ook nog niet keisterk is Williamson als ze een beetje de wegen van Portishead-achtige triphop bewandelt in “How You Take My Breath Away”, “Eve” en “Crashing Minis”. Ze mist de beklemmendheid van Beth Gibbons in haar stem om me echt in vervoering te brengen al lukt het naar het einde toe in “Crashing Minis” bijna. Een stuk beter en pakkender zijn de meer up-tempo nummers van Here Come The Vikings zoals het openingsnummer “Store” met zijn karakteristieke elektrische gitaargeluid en de hoge tempo triprock “Shut Your Mouth”. Ook als Astrid d’r Christine McVie-hoed op zet (“Sing The Body Electric”) valt ze bij me in de smaak, maar de halfbakken tintelfrisheid van heupwieger “Falling Down” weer niet. De Kim Gordon-achtige prevelzang in “Slake” (hoe heet dat nummer op Daydream Nation ook alweer?) met ijl hoge zang die daarop volgt is een stuk spannender. Voor elk wat wils noemen ze zoiets, geloof ik.
mij=One Little Indian / Bertus