Toen ik eind 2006 The Beatific Visions van Brakes besprak, schreef ik dat muzikanten die zingen over Scarlett Johansson altijd mogen blijven. Inmiddels zijn we al zover dat mevrouw Johansson zelf in de studio heeft gestaan, terwijl IJsland onlangs zelfs een look-a-like van Woody Allen’s nieuwe muze naar het Eurovisie Songfestival stuurde. Kortom: Eamonn Hamilton en zijn mannen dienen nieuw bewijsmateriaal aan te dragen voor hun bestaansrecht. Dat is er dan ook, in de vorm van Touchdown, de derde langspeler van Brakes. Of het bewijsmateriaal voldoende is, dat is weer een ander verhaal. Dat ik destijds iets met Scarlett Johansson uit mijn toetsenbord zoog, had alles te maken met het feit dat wij bij File Under nu eenmaal geacht worden een mening te hebben over een plaat. Maar eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik met Brakes aan moest. Ik was niet onder de indruk, maar echt stevige kritiek was ook niet op zijn plaats. Nu, bij de derde langspeler, moet het er misschien maar eens van komen. Want hoe langer ik naar Touchdown luister, hoe meer de conclusie gerechtvaardigd is dat Brakes gewoon een erg middle-of-the-road gitaarbandje is. Er zitten wel wat aardige songs tussen (“Eternal Return”, “Don’t Take Me To Space, Man”), en soms zelfs een uitschieter (“Leaving England”). Maar het gros van de songs op Touchdown zijn gezapige riedeltjes die maar een beetje voortkabbelen en geen moment beklijven. Het is niet slecht, het is niet goed: het doet me niks. Ik bedoel, ik heb twee weken lang vrijwel niks anders dan Touchdown gehoord op mijn Zen. Toch heb ik mijzelf er nog niet op kunnen betrappen dat ik in die periode onbewust een nummer van deze plaat zat te fluiten. In plaats daarvan zit ik al een week in mijn hoofd met Ik Ben Verliefd Op John Travolta van Sandy, omdat een collega één keer het YouTube-videootje afspeelde. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, heren Brakes.
mij=Fat Cat / Bertus