Buzzcocks – Reissues

Wie kijkt naar de discografie van de Buzzcocks kan niet anders dan verbaasd zijn. Nadat de band in 1976 in Manchester opgericht werd door Peter Shelley en Howard Devoto, bracht de band na het succesvol uitbrengen van een demo (waarna Devoto de band verliet) en een meer dan geslaagde tournee als voorprogramma van de Sex Pistols in een absurd korte periode drie cd’s. In een tijdsbestek van nog geen anderhalf jaar verschenen achtereenvolgens Another Music in a Different Kitchen, Love Bites en A Different Kind of Tension uit. Drie albums die van grote invloed geweest zijn op bijna elke fatsoenlijke punkpop band sindsdien.
Het bekendste nummer van de Britten is zonder twijfel het nummer ” Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn’t’ve) ” van Love Bites dat origineel in september 1978 verscheen. Het gros van de mensen zal dat nummer echter vooral kennen van de hit die The Fine Young Cannibals ermee hadden in 1987. Hoe de band een buzz moest maken, hoefde je ze vanaf het begin niet te leren. Wie zijn debuutsingle “Orgasm Addict” noemt, weet wel hoe je Jan Modaal moet shockeren. Dat lukt de Buzzcocks dan ook met speels gemak. Nu doen we daar blijkbaar niet zo moeilijk meer over, want de band speelt komend weekend voor meer mensen dan ooit tevoren op Parkpop. Het zal me benieuwen of de heruitgaven van de eerste drie cd’s die onlangs verschenen als zoete broodjes over de toonbank zullen gaan.
Maar ik ben bang dat de mensen die de cd’s zullen kopen na dat optreden een beetje beteuterd zullen zijn bij beluistering thuis. De cd’s zien er alle drie puntgaaf verzorgd uit, daar zal het niet aan liggen. Met de liedjes is dertig jaar na dato ook nog helemaal niets mis. Die hebben helemaal niets aan kracht verloren. Het probleem zit ’em vooral in het geluid van de originele opnames. Dat was toentertijd waarschijnlijk overrompelend was, maar zijn in de tijd van overpowerde strakgetrokken producties toch wel een beetje schraal en kil, al vind ik zelf dat droge wel koel. Dat geldt vooral voor de eerste twee cd’s, op A Different Kind of Tension klinkt het net wat voller. In de singles (o.a. Why Can’t I touch it?) die volgden een meer experimenteler pad in. Koel is ook dat alledrie de dubbel-cd’s tot aan het randje gevuld zijn met bonusmateriaal, waarbij vooral de live-opnames (ook Peel-sessies vanzelfsprekend) indruk maken. Op de gortdroge demo-opnamen van “Orgasm Addict” zitten minder mensen te wachten, vrees ik.

mij=EMI