For A Minor Reflection / Tomàn

Dat Sigur R�s hun landgenoten van For A Minor Reflection meesleepten op tournee was niet zo heel verwonderlijk. In For A Minor Reflection speelt namelijk de broer van Sigur R�s-bassist Georg Holm. Ik was er zelf niet bij daar in de Heineken Music Hall, maar ben een beetje bang dat de jonge IJslandse band daar helemaal verzopen moet zijn. Die kans bestaat natuurlijk sowieso al voor een voorprogramma, maar met instrumentale post-rock de hele HMH voor je winnen, dat is schier onmogelijk. Daarvoor moet je in een zaaltje als Ekko zijn, waar ik een paar jaar terug Explosions in the Sky ademloos bekeek tijdens een van de beste optredens die ik ooit zag. Met het noemen van Explosions in the Sky kan ik gelijk de vinger leggen op het pijnpunt bij de debuut-cd van For A Minor Reflection. Reistu �ig Vi�, S�lin Er Komin � Loft (fok wat een titel!) is absoluut prachtige post-rock, maar het is helaas ook weer post-rock zoals ik die de afgelopen jaren al heel veel gehoord heb. De opbouw naar apocalyptische crescendo’s klinken me veel te bekend in de oren om me net zo diep te raken als Explosions in the Sky ooit deed bij hun overdonderende debuut. Bovendien vind ik de dosering en timing van de uitbarstingen ook niet altijd even gelukkig. Het titelnummer is hier misschien nog wel het beste voorbeeld van. Dat klinkt niet lief zeg je? Nou, sorry dan. Gelukkig revancheert de band zich in de tweede helft van Reistu �ig Vi�, S�lin Er Komin � Loft. “�kyrr�” is bijvoorbeeld een prachtnummer met een verrassende wending en bovendien zeer secuur gedoseerd. Toch is deze debuut-cd kroonstekerij pur sang, maar blijft de koning stevig in het zadel. Ondanks dit alles kan ik het niet laten ze dit weekend te checken in Ekko, want post-rock en Ekko, da’s een gouden combinatie weet ik uit ervaring.
Dat het een paar albums kan duren tot je je eigen niche gecre�erd hebt in de post-rock, dat laat Tom�n horen op hun nieuwe, derde cd Where Wolves Wear Wolf Wear. Was de mix van post-rock met indietronica op hun eerste twee platen nog duidelijk ergens langs te leggen, op deze nieuwe cd verkennen ze duidelijk nieuwe paden. Zonder hierbij de banden met hun verleden hardhandig door te snijden. Wat gelijk opvalt aan Where Wolves Wear Wolf Wear is de fraaie vormgeving. Het in zeven tracks vertelde verhaal komt vergezeld van een strip getekend door de broertjes Wouter en Lode Vlaeminck waarin allerhande wild vanzelfsprekend weer een grote rol speelt. Maar dat zal niemand verbazen gezien de titels van de voorgaande cd’s. Tot op de seconde nauwkeurig wordt hierin aangegeven waar je je in het vreemde verhaal bevindt. “Take On Me“, maar dan een cd lang, zeg maar. Erg fraai gedaan. Het geeft de cd meerwaarde en geeft me nog meer het idee dat je die album als geheel moet benaderen, dan als zeven afzonderlijke tracks. Slimme zet. Nog slimmer (en belangrijker) is toch wel dat de band muzikaal nieuwe wegen verkent. Af en toe bijna Pixies-achtige furie (“Fisherman”), dat hoorde ik ze nog niet eerder doen. Net als de Battles-staccato in “Locksmith” en melodie�n die zo uit de pen van The Shins hadden kunnen komen. Door dit te doen in combinatie met de stabiele post-rock-basis wordt Where Wolves Wear Wolf Wear tot een ongemeen spannende plaat, die misschien wat meer van je vergt als luisteraar, maar dat langzaam prijsgeven van zijn geheimen is een krachttoer met uiteindelijk een gloedvolle beloning van het aanschouwen van het langzaam ontpoppen van een pracht-cd.

mij=FAMR / Rough Trade & Zeal / Konkurrent