IQ – Frequency

In zijn uppie is ‘ie nog over, trouwe loebas gitarist Michael Holmes. Zelfs Martin Orford met wie hij ooit IQ oprichtte heeft de band nu verlaten en hij is het enige échte oerlid van IQ dat nog present is op hun nieuwe album Frequency. Zanger Peter Nicholls maakte immers ook een jaar of vijf geen deel uit van de Engelse neo-prog-formatie in de jaren tachtig. Ik had er een hard hoofd in dat de band het wel zou redden zonder Martin Orford. Holmes blijkt met Mark Westworth (van het mij verder onbekende Darwin’s Radio) een prima vervanger in huis gehaald te hebben. Westworth probeert gelukkig niet de stijl van Orford klakkeloos te kopiëren, maar ook niet zelf nadrukkelijk zijn stempel te zetten op Frequency. Zijn spel is wel net iets moderner dan dat van Orford. Wat me aan Frequency wel gelijk opviel was het precieze en veel dynamischer drumwerk van Andy Edwards die sinds een paar jaar in IQ zit. Ehh, zat moet ik zeggen, want hij blijkt (helaas) bij de optredens al weer plaats gemaakt te hebben voor oer-lid Paul Cook. Ondanks alle veranderingen in de line-up kan ik een IQ-track nog steeds uit duizenden herkennen. Na een fractie van een seconde zang van Nicholls weet je wie je voor je hebt. Maar ook zonder die zang is een IQ-liedje ogenblikkelijk herkenbaar. Wat dat betreft heeft de band door de jaren heen duidelijk een eigen signatuur ontwikkeld die ze met groot geduld (drie cd’s in tien jaar tijd is niet echt heel erg productief) en de tong uit de mond verder aanscherpt. Het resulteert erin dat Frequency een beetje een voorspelbaar, maar absoluut ook een puik symfo-album is, al verrast het losse begin, het venijn en de power in het vervolg van een track als “Stonger Than Fiction” stiekem best en is de tegen progmetal aan hikkende power van “The Province” ook niet allerdaags voor IQ. Het maakt dat Frequency zich als vanzelfsprekend staande houdt naast zijn sterke voorgangers.

mij=Inside Out / CNR