In eerst instantie vermoedde ik bij eerste beluistering dat Jack Beauregard én een solo-artiest was en bovendien een Fransman die ouders had met een liefde voor Engeland. Beide vermoedens waren fout. Achter deze naam gaat niet een persoon schuil, maar een duo. Bovendien zijn het Duitsers die elkaar nota bene ontmoet hebben op het conservatorium in Amsterdam. Toch was mijn idee van een eenmansband niet zo gek. Het album Everyone Is Having Fun had met hetzelfde gemak door een man in een Parijs op een stoffig zolderkamertje gemaakt kunnen zijn. Zo klinkt het namelijk wel. In die kamer hadden dan lp’s (geen cd’s!) van Postal Service en een hele trits van ingetogen musicerende folky singer-songwriters rug aan rug gestaan. Daar schippert het tweetal Daniel Schaub en Pär Lammers tussen heen en weer. Het maakt Everyone Is Having Fun tot een smaakvol album, maar ook een die je snel weer dreigt te vergeten. De liedjes zijn zo bescheiden dat ze bijna niet opvallen, maar ze zijn wel degelijk zo ragfijn en doeltreffend precies gearrangeerd dat ze bij vaker beluisteren blijven prikkelen. Toch is het fijn dat in sommige liedjes (“Distance in Between” en “I Admit”) er net wat meer vaart in komt en er meer nadrukkelijke accenten in de muziek worden gelegd. Het lijkt me wel een moeilijk album om live boeiend te brengen.
In eerst instantie vermoedde ik voor de eerste beluistering dat The Last Call een Duits indiebandje zou zijn. Mijn vermoeden bleek wederom onjuist. Achter deze naam gaat maar één persoon schuil, niet meerdere. Bovendien is het geen groepje geen Duitsers maar slechts een Zweed: Johannes Mayer. Hij komt uit Stockholm en vernoemde zich naar de nachtelijke gesprekken die hij met de andere helft van zijn lat-relatie voerde. Zijn liedjes doen qua melancholie niet onder voor die van zijn labelgenoot Jack Beauregard, maar hij doet het wel zonder het elektronische laagje. De basis van de liedjes is Mayer met zijn akoestische gitaar. Maar in de studio voegden zich bij wel enkele landgenoten (o.a. Andrea Söderström van Taken By Trees) bij Mayer om zijn liedjes van Mayer verder in te kleuren. Muzikaal gezien zit het exact tussen Damien Rice en José Gonzalez in. Waar Rice nog wel eens getormenteerd uit de hoek kan komen, blijft Mayer de rust zelve, maar is niet zo überrustig als zijn illustere landgenoot. Het maakt Leaving Notes niet tot een wereldschokkend goed album. Wel tot een gemoedelijke luisterplaat, met – net als bij Jack Beauregard – genoeg accenten (fijne koortje en strijkers in “Cards On The Table”) om je als luisteraar bij de les te houden. Hun platenmij Tapete heeft wat dat betreft als geen ander een neus voor dit soort fijnbesnaarde talenten. Beiden zouden ook niet misstaan hebben in de stal van het Nederlandse Volkoren-label.
mij=Tapete / Sonic & Tapete / Sonic