“Jeremy Jay is een groot talent, waarvan ik benieuwd ben hoe hij zich verder ontwikkelt.” aldus mede-recensent Ewie in de bespreking van Jeremy Jay’s debuutalbum A Place Where We Could Go uit 2008. Helaas moet ik Ewie meteen teleurstellen. Van enige ontwikkeling is bij deze opvolger Slow Dance namelijk absoluut geen sprake. Opener “We Were There” klinkt als een beroerd gezongen Bowie-imitatie met Kraftwerk op begeleidingstape. Jay’s popliedjes zijn minimalistische niemendalletjes over galopperende paarden, visjes in het water, en het fijne van schaatsen in de sneeuw. Vooral dit schaatsnummer, “Winter Wonder”, is van een stuitende stupiditeit: ‘You’re a winter wonder, by the fireplace, blankets & hot chocolate, love, ice skateing’. Ik zou het nog niet vanuit mijn slaapkamer met een webcam op YouTube durven plaatsen, laat staan op een echt album. Er is ongetwijfeld een publiek voor hippe boys als Jay, maar ik kan een album dat klinkt alsof het op een Mac met Garageband en een Bowie-plugin in elkaar is geflanst gewoon echt niet goed vinden. Regelmatig ga ik platen na meerdere luisterbeurten meer waarderen, zo’n plaat groeit dan zoals dat zo mooi heet. Bij Slow Dance van Jeremy Jay is het enige dat groeit bij iedere beluistering de irritatie over zoveel onnozelheid die voor cool moet doorgaan.
mij=K-recs / Konkurrent
Mag ik hier even het tegendeel beweren. Ik vind het een fijne opvolger en word niet teleurgesteld. Hup Jeremy! Weg met Blink! 😉