Kasabian neemt wel een apart plekje bij mij in. En dat mag je letterlijk nemen. Ik heb namelijk een litteken overgehouden aan een optreden van Kasabian in Paradiso. Een ongelukkige stap eindigde namelijk in een face-plant. Nog altijd, als je goed kijkt, kun je de sporen zien van mijn tand door de lip. Een litteken heeft altijd wel wat stoers en Kasabian heb ik ook altijd met stoer geassocieerd, een mooie mix van rock, dance en een beetje drum and base. Soms opzwepend, maar altijd lekker. En zo beginnen ze ook weer met West Ryder Pauper Lunatic Asylum. Ze knallen er werkelijkwaar in met “Underdog”. Dat nummer gaat alle handen omhoog krijgen tijdens Lowlands, dat gaat wel goed komen. Dit houden ze redelijk vol tot en met het vijfde nummer “Take Aim”. Maar dan ineens lijkt het wel of ik in een slechte western terecht ben gekomen. WRPLA ontaardt in weinig opzwepende muziek met her en der een gitaarriedeltje, saaie nietszeggende nummers waar ik niet warm voor loop. Alleen “Vlad The Impaler” en “Fire” steken er nog bovenuit. Ik heb weinig zin om met m’n aansteker (of mobieltje) omhoog te gaan staan bij Kasabian, maar het ziet ernaar uit dat we hem nodig gaan hebben. Het stoere is er zo wel snel af.
mij=RCA / Sony
‘Ontaarden in’ – ‘het ontaardt’
Fixed. We moesten even typoduiveltjes uitroeien.