Als er geweldige stoner uit pak’em beet Oss kan komen, waarom zou er dan niet wat briljants in dat genre uit Argentinië kunnen komen? Diep grommend groovende gitaren in combinatie met snoevende Spaanse zang, dat zou toch prachtig hand in hand kunnen gaan? En dan niet op de hardrockende manier van Héroes del Silencio natuurlijk, maar lekker smoezelig. Los Natas blijkt dat al een jaar of tien te doen. En hun smerige gepeperde mix van stoner met dikke lagen psychedelica blijkt er op El Nuevo Orden De La Libertad een te zijn om van te likkebaarden. In het oog springend zijn (naast de Spaanse zang vanzelfsprekend) de bas- en gitaarpartijen. Deze grooven niet echt, het lijkt in het gros van de nummers meer op schuren met grof schuurpapier. Daarin schuilt het gevaar van monotone songs, maar dat gebeurt nergens doordat de drie mannen gedoseerd varieert en subtiel de spanning opbouwt. “Resistiendo Al Dolor” is hier een goed voorbeeld van. Na een spooky intro gaat het over in een slepende, meer up-tempotrack die gelardeerd is met waterige synthesizerklanken. Daarnaast plaatst de band rustig (en zonder dat het misplaatst klinkt) een volledig instrumentale track zoals het afsluitende “Dos Horses”, waarin de Spaanse gitaren en piano een innige zwoele dans uitvoeren.
Wat dat betreft kan Los Natas hun labelgenoten van Valis de hand schudden. Ook zij kiezen ervoor op hun nieuwe cd Dark Matter om de gebaande paden van tijd tot tijd te verlaten. Da’s ook niet gek voor een band met aan het roer iemand als gitarist/zanger Van Connor die bij Screaming Trees natuurlijk in een goede keuken meekeek. Het voorkomt dat het gros van de tracks op Dark Matter met een grote boog om het kopje ‘voorspelbaarheid troef’ heen lopen. Zo start de plaat met “Resurrection Sickness” dat een bevreemdende mengeling is van groovende psychedelische stoner met een combinatie van Ozzy– en W. Axl Rose-achtige zang. Een slimme combinatie. Natuurlijk is er ook meer straight-forward fuzz rock te vinden op Dark Matter. Dat is immers de ruggengraat van de band. Het maakt ook dat de naam van Black Sabbath hardnekkig in mijn hoofd rond blijft dolen bij het beluisteren van Dark Matter. Helemaal fair is dat misschien niet, maar het gebeurt wel. Daarom is het ook slim dat de band verschillende leden tracks laat zingen. Zo zingt Van’s broer Patrick de bijna classic rock-achtige ballad “Hands of Grace”. Samen met producer Jack Endino (eerste achter de knoppen bij zo ongeveer elke Seattle band) heeft de band het maximale gehaald uit hun mogelijkheden en dat moet gewaardeerd worden.
mij=Smallstone / Bertus & Smallstone / Bertus