Ik ben vast niet de enige die geïntrigeerd is door Marilyn Manson. Ik vind het wel grappig hoe hij als veertigplusser nog steeds als androgyne antichrist superstar door het leven wenst te gaan. Het heeft zelfs eerder wat vertederends dan afstotends. De laatste jaren heeft hij niet bepaald zijn sterkste werk afgeleverd, de break-up-plaat Eat Me, Drink Me vond ik bijvoorbeeld maar zozo en dan zeg ik het lief. Op zijn nieuwe cd The High End Of Low laat ‘ie zich tenminste van tijd tot tijd weer van zijn beste kant zien. Het slechte van deze nieuwe cd zit ’em vooral in de lengte. Eenenzeventig minuten Manson en nog een bonus-cd met allerlei zes alternate takes, dat is mij persoonlijk teveel van het goede. De terugkeer van bassist en medeschrijver Twiggy Ramirez heeft het niveau van de songs van Manson ook weer naar een hoger niveau weten te trekken. Dat was ook wel nodig. Provoceren is Manson vanzelfsprekend nog niet afgeleerd zoals wel blijkt in single “Arma-goddamn-motherfuckin-geddon”, “Pretty As A Swastika” en vooral het bijtende “We’re from America” met de tegen de haren instrijkende zinnen ‘We don’t like to kill our unborn. We need them to grow up and fight our wars’. Zullen ze blij mee zijn aan de andere kant van de plas. Ook het rustiger materiaal is weer beter voor elkaar. Zoals het slepende, maar net te lang (negen minuten!) durende “I Want To Kill You Like They Do In The Movies”, maar vooral de bijna classicrock achtige ballades “Running To The Edge Of The World” en “Unkillable Monster”. Je zou ’em bijna knuffelen bij beluistering.
mij=Interscope / Universal