Er zijn wel eens mensen die beweren dat je muzikale smaak bepaald wordt tijdens je pubertijd. Ik denk dat ik een voorbeeld ben van het feit dat dit niet altijd zo is. Misschien dat er destijds wat wortels gezaaid zijn, maar dat de muzikale boom zich hierna pas gevormd heeft. Sommige muzieksoorten zijn eigenlijk nooit bij mij geland: de rap en hiphop. Het was voor het Engelse Milk Kan dan ook niet zo verstandig om in het bij de promo van hun debuut Milk Kan in het toegevoegde praatje te vermelden dat ze iets met hiphop te maken hebben. Toch bedacht ik me tijdens het draaien van hun debuut dat ik niet alles wat naar hiphop riekt verafschuw. Ik denk dan aan Run-D.M.C. (al geef ik toe dat ik het eerst niets vond), Urban Dance Squad of Beck. Of aan Milk Kan, want ik kan dit album prima hebben. Er is meer dan hiphop, zoals punkrock (ook een stroming die niet mijn ding is, maar hier wel) en folk. Ook wordt er het nodige gesampled, maar allemaal op een prettige wijze. Prettig zijn ook de teksten, of beter gezegd: grappig. En dan zijn er nog uitschieters. Zo verbaast het me dat “God With An iPod” (gaat de christelijke overheersing al zover?) of bijvoorbeeld “Bling Bling Baby” (geleend van Dylan‘s “Subterranean Homesick Blues”) geen hit is geworden. Misschien is het een cliché om mee af te sluiten, maar dit lijkt me een band die met hun dosis energie en humor een zaal af kan breken. Ik zie echter in hun agenda geen enkel optreden aangekondigd staan. Wat gaat hier mis?
mij=Blang / Suburban