Laten we vooropstellen, ik ben geen muzikant. Ik heb een aantal gitaren, ik piel er regelmatig op, maar muzikant zou ik mezelf niet durven noemen. Ik heb meerdere malen op een podium gestaan, maar dat was met pogingen tot humor. Misschien is het daarom dat ik het niet snap. Waarom bands uit de provincie -niet denigrerend bedoeld- ik kom er immers zelf vandaan, een fascinatie met Paradiso hebben. Ze vinden het een hoogtepunt in hun carrière, als ze daar eenmaal gestaan hebben. Ik heb niks met Paradiso. Ze pakken er teveel mensen in, de bar is doorgaans onbereikbaar, het bier veel te duur, het personeel chagerijnig en de doorsnee Paradisoganger komt niet voor de muziek en lult de hele avond door. Toch wilden de siepelrockers van Mooi Wark er eens optreden. Wellicht dat het vanuit artiestenperspectief toch wat anders is. Ze namen 1500 vriendjes en vriendinnetjes -diegenen die met de trekker kwamen mochten gratis naar binnen- mee en een zootje camera’s en andere opnameapparatuur. Het resultaat, Mooi Wark, Live in Paradiso, draait nu zijn rondjes in mijn DVD-speler en ik moet zeggen, het is alleszins geslaagd. De sfeer is goed, het geluid is goed, de DVD is mooi opgenomen, alle “hits” komen langs en de jongens hebben er duidelijk zin in. Kortom, een concertregistratie uit het boekje. Maar toch, ik mis de natuurlijke habitat van Mooi Wark: de feesttent, de geur van zweet en lauw bier. Het is me allemaal net iets te gestileerd. Teveel Paradiso. Desalniettemin zal de DVD, bij gebrek aan optreden hier in de buurt, toch nog wel eens gedraaid zal worden. Mooi uitgevoerd ook, met twee DVD’s, het concert en eentje met de documentaire “De weg naar Paradiso”. De audiotrack wordt ook nog op een aparte cd meegeleverd en er zitten twee plectrums bij! Misschien moest ik daarmee maar eens gaan oefenen om te kijken of ik de magie van Paradiso ook nog eens kan achterhalen…
mij=CD-Hal / CNR