De altijd lastige tweede plaat of de moeilijke derde plaat. Bestaan ze eigenlijk wel? Of zijn het recensentenclichés die ook maar aan het minimaal aantal woorden moeten komen dat in hun recensie verwacht wordt. Geen idee eigenlijk, maar het spookte even door mijn hoofd toen ik aan deze recensie van een altijd lastige tweede plaat begon. Death and Entrances, van My Latest Novel dit keer. Hun debuut heeft mijn jaarlijstje gehaald in 2006 en de band heeft er dus drie jaar voor uitgetrokken om Death and Entrances, genoemd naar een gedicht van Dylan Thomas, te maken. En heel eerlijk gezegd, Glaswegians My Latest Novel waren in die drie jaar wat weggezakt in mijn geheugen. En ik weet niet of de release van het nieuwe album er voor gaat zorgen dat ze hoog blijven. Niet dat Death and Entrances slecht is, integendeel zelfs, het is erg goed, maar ik heb soms het idee dat ik naar outtakes van de Wolves-sessies zit te luisteren. Het album is een blauwdruk van hun debuut. Dat betekent nog steeds mooie gedragen liedjes afgewisseld met epische uitbarstingen. Nog steeds The Arcade Fire, Tindersticks of The Decemberists. Maar geen verdieping, nieuwe inzichten of andere tekenen van ontwikkeling. En dat vind ik best jammer. Het is wel goed genoeg om ze nog een nieuwe kans te geven, maar Death and Entrances gaat mijn jaarlijstje van 2009 niet halen. Toch de lastige tweede plaat dus…
mij=Bella Union / V2