Er zijn weinig gitaristen die me zo sympathiek voorkomen als Paul Gilbert. Naast dat hij een waanzinnig goede gitarist is heeft hij bakken met zelfspot en relativeringsvermogen, zoals op zijn site blijkt. Daarnaast duikt hij op bij allerlei leuke projecten en bands. Zo was naast zijn solowerk afgelopen jaar een heerlijke versie van The Osmonds‘ (!) “Crazy Horses” te vinden op de bonus-cd bij Neal Morse‘s Lifeline, werd onlangs bekend dat hij weer op tournee gaat met Mr. Big en intussen kwam ook dit album uit, een samenwerking met de mij tot nu toe onbekende Freddie Nelson. Ergens zag ik dit project omschreven worden als een kruising tussen Queen en Mr. Big. Als mijn interesse niet sowieso al gewekt was, dan nu toch zeker. Wat mij betreft gaat het vooral flink de kant van Mr. Big op. Niet alleen door de stem van Freddie Nelson, maar vooral omdat de songs vooral popsongs met rockfeel zijn. Gilbert soleert er zo nu en dan lustig op los, maar laat in de coupletten vaak het hogeschoolgitaarwerk achterwege. Soms wordt het daardoor net iets te gezapig, waardoor een song als “Bad Times Good” nogal flauw naar het einde sukkelt. De Queen-associatie is overigens ook bepaald niet vreemd, want “Paris Hilton Look-Alike” kent koortjes en frasering waarbij Freddie Mercury nooit ver weg is. De beste songs zijn die waarin Gilbert stiekem op de achtergrond nog fraaie loopjes laat horen, waarna hij ook nog de gelegenheid heeft om er een snelle solo tussendoor te gooien. “The Answer” is een voorbeeld van zo’n song. De liefhebber van het furieuze gitaarwerk komt aan zijn trekken met “Pulsar”. En toch overtuigt dit album niet helemaal. Tussen de klassenummers zitten net iets teveel songs die het net niet hebben. Als Gilbert-liefhebber ben ik er blij mee, maar Mr. Big had toch echt meer klasse.
mij=Mascot / PIAS