Het herstel van een bijna fatale hartaanval op een avond in 2003 en de onverwachte en succesvolle reünie van Van der Graaf Generator heeft er voor gezorgd dat de stortvloed aan albums die Peter Hammill sinds de jaren zeventig afgeleverd heeft deze eeuw een beetje gestokt is. Dat kwam mij niet zo slecht uit, want nu had ik tenminste wat kans om me de afgelopen jaren een beetje te verdiepen in zijn backcatalogus. Tijdens dat neuzen heb ik me verbaast over het hoge niveau dat Hammill als sinds zijn eerste solo-album Fool’s Mate vol weet te houden. Zijn nieuwe cd Thin Air is er wat mij betreft weer een die boven het gemiddelde Hammill-niveau uitsteekt. Zoals wel vaker bij Hammill het geval is geweest, heeft hij alle tracks op Thin Air van de eerste tot de laatste noot ingespeeld en gezongen. Denk nu niet dat Thin Air een typisch singer-songwriter album met veel rustig aangeslagen akoestische gitaren is. Integendeel zelfs. Ook al is de muziek rustig qua tempo, de sfeer is bijna altijd onheilspellend. Sommige nummers hebben bovendien een loodzwaar geluid, met het instrumentale “Wrong Way Round” als zwaartepunt. Zwaar is ook de thematiek in de zoals altijd weer prachtige teksten van Hammill. Hoe hij een bezoek van hem en VdGG-drummer Guy Evans aan het WTC in 1976 verbindt met de gebeurtenissen in 2001 in het tweeluik “Ghost Of Planes” en “The Top Of The World” is mooi. Maar ook als Hammill het relatief luchtig houdt, dan blijft het hard worstelen om zijn muziek op je in te laten werken. Hammill zal nu eenmaal nooit een gemakkelijke singer-songwriter worden. En dat is ook helemaal niet erg.
mij=Fie / Rough Trade