Veelvuldig geïmiteerd, vaak ook geëvenaard: allerlei artiesten gingen de afgelopen acht jaar aan de haal met het lieve geluid van de Franse groep Phoenix. Danceartiesten die opeens pop gingen maken, gitaarbandjes die de synthesizer ontdekten, allemaal klonken ze de afgelopen acht jaar opeens als Phoenix. Tja, en dan wordt het voor de trendsetter zelf lastig om te blijven opvallen. Op het nieuwste vierde album van Phoenix is mijn favoriete Franse popgroep dan ook op zoek naar authenticiteit. Dat bleek ook al op hun verzamelaar Kitsuné Tabloid van eerder dit jaar, waarop zomaar namen prijkten als Iggy Pop, Dusty Springfield, Elvis Costello, D’Angelo, Tangerine Dream en Roxy Music. En ook de bizarre titel van dit album spreekt natuurlijk boekdelen. Maar verwacht nu geen album met klassieke of zwaar aangezette muziek. Onder leiding van Philippe Zdar (o.a. Cassius) is Phoenix een paar jaar aan het jammen geweest. Dat resulteert nu in een ultieme popplaat, met een enkele soundscape (“Love Like A Sunset”) en acht sprankelende, puntige liedjes die op debuut United niet hadden misstaan. Het is moeilijk om niet instant blij te worden van “Lasso”, “Rome”, “Girlfriend” of “Lisztomania”. Er staat geen enkele misser op Wolfgang Amadeus Phoenix. En wat blijft Thomas Mars’ lijzige zang toch verrukkelijk! Als enige minpunt moet wel gezegd dat ik Phoenix’ jarenlange writers-block best begrijp. Een oprecht blije, dramaloze plaat als deze wordt na verloop van tijd wat saai. Het is daarom goed om te zien dat de plaat populair remixmateriaal is. Maar laat dat je niet weerhouden om eerst gelukkig van het origineel te worden.
mij=Cooperative Music / V2
Hoe authentiek ook, ze doen hier soms behoorlijk denken aan Loney Dear. Maar dat is niet per definitie verkeerd.
live klonk het nieuwe materiaal in ieder geval fijn in de oren, de plaat moet ik nog luisteren.