Na ruim tien jaar en bijna vijf albums zou je denken dat de mannen van Poison The Well, een post-hardcore band uit Florida, hun vlotte verkoopbabbel niet meer op kunnen brengen. Niets is minder waar: na een uur in de kou gewacht te hebben om een praatje te maken met één van de bandleden heb ik de hoop bijna opgegeven. De Amerikanen zijn op tour met 36 Crazyfists en Gwen Stacy, waarmee ze maar liefst twee keer Nederland aandoen. Alle drie de acts zijn alleen veel te laat bij de Tivoli in Utrecht aangekomen, waardoor er eigenlijk geen tijd meer is voor interviews. Toch zie ik daar in de verte een klein mannetje aan komen lopen: Ryan Primack, de gitarist van het stel. Na welgemeende excuses, en een wellicht iets minder oprecht maar vleiend complimentje nodigt hij mij uit om toch snel wat vragen te stellen. Ook belooft hij de rest via internet te beantwoorden. Iets waar hij zich, beter laat dan nooit, netjes aan gehouden heeft.
mij=Interview: Lisa. Foto's: Tim
Ondanks de moeite die Ryan genomen heeft om buiten toch even een klein praatje met mij te houden, zijn de antwoorden erg kort. Wanneer ik hem als eerste vraag hoe de tour tot nu toe gaat, antwoord hij met een simpel: 'Fucking goed!'. Een krachtig antwoord voor zo'n klein ventje. Net als ik door wil vragen vertelt hij verder: 'We zitten allemaal bij hetzelfde record label, Ferret Music. Zij hebben samen met 36 Crazyfists overlegd en besloten dat dit de beste line-up was voor de tour door Europa.' Als ik hem vertel dat de show vanavond uitverkocht is, reageert hij oprecht verrast. 'Wow, dat is wel erg leuk om te horen. In Engeland waren de shows ook wel eens uitverkocht. Eigenlijk maakt het ook niet veel uit hoeveel mensen er staan, we rocken dat podium toch wel.' Ik geloof hem meteen, want het is niet de eerste keer dat Poison The Well een Nederlands podium betreedt. De laatste keer dat ons kleine landje de eer had om hen te ontvangen was samen met The Dillinger Escape Plan, in de Melkweg te Amsterdam. Dit is ook Ryan niet vergeten: 'De vorige tour ging ook ontzettend goed hier. Misschien is het omdat we altijd samen met andere grotere bands staan. Nu met 36 Crazyfists, toen met Dillinger. Dat is ook wel expres zo hoor.' Nadat de gitarist mijn vragende expressie opvangt gaat hij verder: 'Als je een co-headline tour doet, dan houden we de ticketprijs voor de fans laag. Dubbel zoveel rock 'n' roll voor minder!'
Als we het toch over rock 'n' roll hebben, besluit ik maar eens wat nader in te gaan op het nieuwe album van de mannen. Na Versions, dat in 2007 uitkwam, komen ze nu met een gloednieuwe plaat vol, zo mogen we Ryan geloven, donkere nummers. 'We hebben het nieuwe album geschreven in een pand dat helemaal verlaten was. Op een gegeven moment gingen we zelfs dingen zien die er niet waren… of wel.' Met een knipoog sluit hij zijn zin af, waarna ik nieuwsgierig verder vraag of op het nieuwe album ook de wat onorthodoxere instrumenten een plaatsje krijgen. 'Nee, dat was een klein uitstapje op Versions. Voor één album is dat leuk, maar ik wil niet de band worden die steeds maar raar uitpakt alleen omdat we al zo lang meegaan. We moeten gewoon worden vrijgelaten in wat we doen.' Ferret Music moet de jongens bevallen, aangezien dit al het tweede album is bij deze platenmaatschappij. Ook is Poison The Well één van de weinige bands die door het label is behouden. Als ik Ryan moet geloven heeft Ferret een grote schoonmaak gehouden, en nu nog enkele bands onder de hoede. 'Maar dat snap ik ook wel. Je moet de bands behouden die je zekerheid geven.' Er verschijnt een terecht zelfverzekerd lachje op zijn gezicht. “En tsja.. we blijven toch Poison The Well.'
Na een kort maar krachtig interview, wens ik hem succes voor vanavond, en de andere shows de komende weken. Niet dat deze grootheden dat nog nodig hebben. Ze blijven toch Poison The Well.