In 1978 is kleine ForestSounds een knulletje van net twaalf jaar, nog wat onwennig rondkijkend in de brugklas, maar eigenlijk best wel gelukkig. Er zijn twee dingen belangrijk voor het knaapje: op de tweede plaats Iwan die elke dag trouw bij de achterdeur wacht tot hij op zijn iets te klein geworden fiets terugkomt uit school. Maar nu al op de eerste plaats: muziek. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit voornamelijk ABBA betreft, en lieden die grote ForestSounds in 2009 goed kennen, vinden dit erg grappig. Ja lach maar, denkt-ie dan, want die schaamte is hij natuurlijk al lang voorbij! Symfonische rock en andere zweefteverij leert kleine ForestSounds pas veel later kennen. Via vele omwegen (Jean Michel Jarre, Vader Abraham in Smurfenland en A-ha) komt hij uit bij het brede muzikale palet dat nu zijn dagen kleurt. Maar stel nou dat kleine ForestSounds al in 1978 met de muziek van Renaissance in aanraking komt, waardeert hij dan de ijle melodieuze klanken, of rent hij gillend naar zijn verzameling ABBA-elpees? Grote ForestSounds denk dat-ie het antwoord wel weet. Want daar is kleine ForestSounds nog helemaal niet aan toe! En ook al gaat deze muziek dus geheel aan kleine ForestSounds voorbij, grote ForestSounds kan door middel van deze nu op cd uitgebrachte opames alsnog genieten van dit muzikale avontuur. Waar hij ook nu nog niet aan toe blijkt te zijn is de soms irritant hoge zang van Annie Haslam. En eigenlijk, als hij heel eerlijk is, vindt hij ABBA stiekem wel leuker. Ja lach maar!
mij=Friday Music / Ada / Rough Trade
Tjonge, wat een verbazingwekkend nietszeggende en inhoudsloze recensie. Om wat voor live-album gaat het nu? Welke nummers worden gespeeld? Wat is het verschil (of juist de overeenkomst) met bijvoorbeeld Live at Carnegie Hall of Live at the Royal Albert Hall? En waar slaat je conclusie (“Geen ABBA, wel leuk, als je er maar niet op te jonge leeftijd naar luistert”) in vredesnaam op? Ik begin het vermoeden te krijgen dat ABBA toch meer je ding is.
@Araglin:
Kijk, je kunt recensies op verschillende manieren schrijven. Ik had er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen al de vragen die je stelt te beantwoorden. Maar zeg nou zelf, “welke nummers worden gespeeld”, één zoekopdracht in Google en je weet het. Daar had ik dus geen zin in…
Een andere manier om te recenseren is om te proberen het gevoel over te brengen dat de muziek bij je achterlaat. Dat heb ik hier gedaan.
In vrijwel al mijn recensies (lees ze maar eens na) probeer ik een balans te vinden tussen “de muziek beschrijven” en “mijn gevoel beschrijven”, want ik vind beiden belangrijk! Maar dit is muziek uit 1978, velen hebben het in wat voor vorm al wel een keer gehoord, en daarom heb ik me nu eens 100% gericht op het gevoel. Jammer dat je dat nietszeggend en inhoudsloos vindt.
Trouwens, ABBA is inderdaad meer mijn ding. Ja lach maar!
Renaissance is niet echt een heel bekende band (zeker in Nederland niet) en een introductie had mijns inziens niet misstaan. Natuurlijk, een Google-zoekopdracht levert de tracklisting op, maar daarvoor lees ik geen recensies – anders kan ik net zo goed gelijk naar Discogs surfen en gelijk even de bio lezen op Allmusic en de klantenbeoordeling op Amazon – en dan heb ik je recensie natuurlijk niet nodig. Ik verwacht kennis van zaken en een breder perspectief. Hoe is de geluidskwaliteit bijvoorbeeld van een dergelijke oude opname? In hoeverre past dit album binnen het oeuvre van Renaissanse? Het is prima om een persoonlijk tintje in je recensies te verwerken (vind ik alleen maar leuk), maar in deze bespreking beslaat dit ongeveer 95% van het geheel, waardoor zowel de Renaissance-fans als de lezers die nooit of amper van deze groep hebben gehoord, helemaal niets aan je bespreking heeft. Waarom zou de fan dit album moeten beluisteren, juist omdat er al zoveel live albums van Renaissance zijn? En wat kan de luisteraar verwachten die oprecht nieuwsgierig is? In beide gevallen ontbreekt het antwoord en blijf je steken in een herinnering: dat je in 1978 naar ABBA luisterde. Dit gegeven dient als kapstok, omdat dit album ook uit 1978 stamt. Verdere raakvlakken zijn er niet. Ik snap dat je je gevoel probeert te omschrijven, maar daar is het bij gebleven en dat is jammer. Nu is je recensie vooral een jeugdherinnering, waar ik vrij weinig mee kan en krijg ik het gevoel dat je even snel een bespreking in elkaar knutselde terwijl je naar de cd aan het luisteren was. Maar goed, no offense. 😉
@Araglin:
Hmmm, betrapt! Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de cd die ik beluisterde toen ik deze recensie “in elkaar knutselde” was niet eens van Renaissance… die heb ik niet eens beluisterd! Nou tevreden?
Maar zonder gekheid: ik snap wat je bedoelt en ben het tot op zekere hoogte wel met je eens. Maar soms roept muziek alleen maar een herinnering bij me op, en doet het verder niets bijzonders. Behalve dan dat de bloedirritante sirene van de zangeres me op mijn zenuwen ging werken. Maar dat heb ik braaf vermeld in het verhaal, toch?
Tot slot: er zijn heel veel raakvlakken tussen ABBA en Renaissance. Jammer dat je die niet hoort 😉
Ik kan me voorstellen dat de stem van Annie Haslam enigszins op de zenuwen werkt, dat doet ze bij mij soms ook. 😉 Maar ik blijf bij mijn eerdere commentaar: een sfeerimpressie is leuk, maar niet voldoende. Vooral omdat je inhoudelijk nergens de diepte ingaat. En raakvlakken met ABBA? Interessant, maar had dat dan aangestipt in je bespreking, en dan wel met voorbeelden en enige onderbouwing. Natuurlijk, je krijg de te bespreken gewoon cd’s in je mik geduwd, maar deze is in mijn ogen té makkelijk geschreven. En dat blijf ik jammer vinden. Het schrijven van recensies blijft een kunst…
@Araglin:
Ach, ik geef toe dat dit niet mijn sterkste recensie ooit is. Wel denk ik dat we beiden veel te serieus deze discussie ingegaan zijn 😉
Te serieus? Misschien, maar sommige cd’s verdienen wat meer aandacht dan anderen. En deze is er één van, als je het mij vraagt. Over sommige albums valt gewoonweg niet zoveel te vertellen en volstaat een sfeertje of wat krachttermen. En soms is het juist nodig om de diepte in te gaan. Maar goed, discussie gesloten. 😉
Gut Araglin, misschien kun je *er vanuit gaan* dat er serieus naar cd’s wordt geluisterd? Dat de invalshoek anders is dan je zou willen, dat kan. Maar als de recensie je niet bevalt, is dat de enige conclusie: dat de recensie niet bevalt. Niet dat er niet serieus naar geluisterd is, niet dat het een slechte recensie is, niet dat de benadering heel anders had gemoeten, niet dat de recensent geen verstand van zaken heeft. Wil je je eigen mening ventileren dan is dat heel welkom, ook als die sterk afwijkt, maar waarom moet dat altijd door de recensent af te katten?
FU heeft een eigen smoel, juist dankzij stukjes als deze en daar zijn we eerlijk gezegd erg blij mee. Zoals de Rijdende Rechter dan zegt: “Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.”
@Prikkie: Je hebt helemaal gelijk: de recensie bevalt me niet. 😉 Maar hoezo kan een recensie (in het algemeen, niet deze) niet slecht zijn? En hoezo kan een benadering niet anders? Er is een verschil tussen een cd-recensie en een geheel vrijblijvend leuk stukje over een album. Natuurlijk, een review is hoe dan ook subjectief, maar wel met een zweem van onderbouwde autoriteit en overtuiging. Als ik jou mag geloven, is een recensie puur een statisch iets, waar niet aan getornd mag worden, want de recensent heeft altijd het laatste woord. En ik moet dus altijd voetstoots aannemen dat meneer of mevrouw de recensent het album goed heeft beluisterd en zijn/haar huiswerk heeft gedaan? Onzin natuurlijk. Juist muziekliefhebbers weten het altijd beter. 😉 En nogmaals: ik trek het nu algemener – dit gaat niet over onderhavige bespreking van ForestSounds.
Prfffttt… En nu heb ik geen zin meer hoor. Ik dacht dat we zo’n beetje waren uitgekletst?
@Prikkie:
Jeetje, het gaat al lang niet meer over mijn stukje alleen, lees ik! Nu hebben we pas écht een probleem…
@Araglin Voor échte muziekliefhebbers is er muziek.nl 😉
Araglin: het geleuter over slechte recensies komt alleen maar als de lezer het niet eens is met de conclusie, dat maakt de term al onzinnig. In dit geval trek je – net zoals bij Dream Theater, trouwens – in twijfel dat FS de cd serieus beluisterd heeft. Nergens op gebaseerd, behalve op het feit dat er niet in staat wat jij erin had willen hebben. *Jij* hebt hier een beeld van wat “onderbouwde autoriteit en overtuiging” zou moeten zijn. Gezien je conclusie over het niet serieus genoeg beluisteren, voldoet de recensie niet aan die definitie. Jouw definitie, dus. Omdat het stukje je niet bevalt, ga jij ervan uit dat FS het album niet goed heeft beluisterd en zijn huiswerk niet heeft gedaan. Nog steeds: jouw perceptie. Jij trekt een conclusie die alleen het gevolg is van wat *jij* mist in de recensie, niet op basis van wat er wel instaat. Kijk, en daar wringt het dus.
Je mag het gerust beter weten, maar doe dat dan door je eigen visie te geven in plaats van de recensent verwijten te gaan maken. Geef je eigen mening met je eigen argumenten, in plaats van de mening van de recensent te gaan zitten afkammen met quasi-argumenten.
O ja. “Er is een verschil tussen een cd-recensie en een geheel vrijblijvend leuk stukje over een album.” Dit is weer *jouw* definitie van een recensie en gelijk weer een oordeel over de recensie, namelijk dat ‘ie geheel vrijblijvend zou zijn.
*Jouw* perceptie, Araglin. Jouw! Jouw! Jouw! Jouw! Jouw! Jouw! Jouw!
Storm: vergeet nu.nl niet 😉
Goh, het wordt steeds gezelliger. Ik geloof dat ik aan het porren ben in een open zenuw.
Ik meen me niet te herinneren dat ik ooit heb gezegd dat ForestSounds niet naar de desbetreffende cd heeft geluisterd. Integendeel zelfs: ik ben het met hem eens over het bultrog-gehalte van Haslams stem. Ik zeg ook nergens dat de recensent zijn huiswerk niet heeft gedaan of geen kennis van zaken heeft, alleen dat ik dat niet terugvind in de onderhavige bespreking. En ik zou het niet eens zijn met de conclusie? Welke conclusie? Dat is nu juist mijn punt: er is geen echt eindoordeel.
Inderdaad, ik heb redelijk goed voor ogen waaraan in mijn optiek een review moet voldoen, maar is dat zo slecht? Je mag best bepaalde eisen stellen, of mogen recensies eigenlijk gewoon over alles gaan, en in een laatste zin even kort over het album? Ik vind het prima, maar noem het dan muzikale overpeinzing ofzo…
O, en nog één ding. Je schrijft: ”In dit geval trek je – net zoals bij Dream Theater, trouwens – in twijfel dat FS de cd serieus beluisterd heeft.”
Lees je eigenlijk wel? Ik schreef: ”Overigens, zonder in te gaan op het album van Dream Theater (nog niet gehoord), ik vind dat je voor sommige albums best wel wat moeite mag doen. Niet alles hoeft gelijk in één keer lekker weg te happen. Toch?”
En dit bedoelde ik dus in het algemeen; ik geloof dat ik enigszins sublimaal reageerde op een van de vorige reacties op dat stukje. Mijn opmerking heeft dus niets te maken de specifieke DT-bespreking of met de gedachte dat de cd niet goed is beluisterd. Dat is geen seconde bij me opgekomen. Blijkbaar zit dit je nogal hoog – schrijf je zelfs soms ongehoorde recensies? 😉
Araglin: je snapt je eigen subtext niet? Waarom roep je iets over cd’s die het verdienen om serieus beluisterd te worden als je niets wilt zeggen over de recensie in kwestie? Je kunt honderd keer roepen dat je het algemeen bedoelde, maar door het enkele feit dat je juist die opmerkingen juist bij deze recensies plaatste zeg je er wel degelijk iets over. Niet in het minst omdat je de les begint te lezen over hoe een recensie geschreven hoort te worden.
En smiley of niet, die laatste opmerking is van een zeldzaam vileine hufterigheid. Ik ben nu helemaal klaar met je.
Prikkie: ik snap niet zo goed waarom het allemaal zo fel moet (*Jouw* perceptie, Araglin. Jouw! Jouw! Jouw! Jouw! Jouw! Jouw! Jouw!), maar om te voorkomen dat we uit de bocht schieten, mail me gerust om de discussie voort te zetten, of om anderszins van gedachten te wisselen, al dan niet onder het genot van een virtueel biertje. Ik bedoel het allemaal niet zo rot of vilein (zoals je misschien denkt). Ik ben best een aardige jongen, namelijk. 😉
Als je gelijk krijgt, tenminste. Ik pas.
@prikkie: O, ik geloof dat mijn mailadres niet wordt weergegeven. Mocht je inmiddels al iets minder klaar met me zijn: araglin @ araglin.nl