‘Swift lijkt me een moeilijk te volgen man om een relatie mee te hebben, maar volgens mij wordt het met hem nooit saai.’ Met deze zin sloot ik mijn stukje over zijn vorige album As Onasis af. Ik durfde dan vooraf ook niet in te zetten op de muzikale richting die Richard Swift op The Atlantic Ocean op zou gaan. De grauwe voorkant waarbij het water tot boven zijn enkels staat belooft niet veel vrolijkheid. Als ik echter de cd opzet dan moet ik even diep ademhalen, want Swift zal toch niet MGMT‘tje aan het spelen zijn? Dat lijkt de eerste twee nummers het geval, maar als het keyboard en de swing verdwijnt en er een piano verschijnt dan doen de wat minder opdringerige liedjes hun intrede en wordt het steeds meer Beatlesque. Dit komt door de piano (met hier en daar echo), de lijzige stem van Swift en ook wel door de achtergrondorkestjes. Al duiken de keyboarddeuntjes later weer op. Er zijn nummers die zo op een nooit verschenen album van John Lennon (of The Beatles) hadden kunnen staan. Als ik dan lees dat naast Pat Sansone (Wilco) en Ryan Adams ook Sean Lennon meewerkt aan dit album dan heb ik dit goed gehoord. Op zijn website staat nog te lezen over dit album ‘Prince sitting in on John Lennon‘s Plastic Ono sessions’. Bij Prince mis ik de boot echter zelfs na diverse extra draaibeurten. Blijft dat ik dit een aanstekelijk album vind waar ik me voorlopig prima mee vermaak.
mij=Secretly Canadian / Coop / V2