Al voordat The Gaslight Anthemmet hun ruwe bolster blanke pitpunk de wereld veroverde (en inmiddels zelfs Bruce als fan mag rekenen) timmerde de band The Loved Ones al flink aan de weg. De GLA-hype anoniem vanachter de laptop veroordelen is natuurlijk gemakkelijk en ik zal er vanaf zien. Ook al begrijp ik de hysterie niet helemaal, ik houd onvoorwaardelijk van het album (Sink Or Swim). Maar toch: wanneer ik bijvoorbeeld de laatste plaat van TGA (The 59′ Sound) naast het werk van deze EP leg zie ik niet in waarom The Gaslight Anthem wordt doodgeknuffeld, terwijl deze geliefde jongens nog altijd het moeten doen met gratis bier, reiskostenvergoeding en de kraakkroegen van deze wereld (niet dat daar wat mis mee is, en ja, ik stel het wat overdreven). Want deze EP doet in niets onder voor hetgeen de mannen uit New Brunswick presteren. De eerste drie nummers zijn heerlijk, de song “Last Call” heeft zelfs een prachtig stukje piano. De tweede helft van de EP kent het nummer “Johnny 99” van, jawel, The Boss, “Lovers Town Revisited” van Billy Bragg en “Coma Girl” van Joe Strummer & the Mescaleros . Prima uitgevoerd en gekozen. Het onderstreept de goede smaak van de band. Ze combineren de folky rock van toen met hedendaagse punkrock. Net als – heb je ze weer – TGA. Luister ook Keep Your Heart uit 2006 en Build & Burn uit 2008: in verhouding meer ‘tempo’, en ‘punky’ dan ‘rauw’, ‘folky’ en ‘ruwe bolster…’ maar minstens zo goed. Een band om van te houden!
mij=Fat Wreck / Sonic