Verliefdheid, het blijft een van de wonder hoe dat werkt. Je ziet iemand die je leuk vindt, soms om totaal niet te beredeneren redenen en hopla voor je het weet heb je een relatie. Na een tijdje is het wonder echter geworden tot een verschrikking en werkt het niet meer van een of beide kanten. Tja, dan komt de pijn en moet je weer de moed verzamelen om verder te gaan. Mijn vriendin hoeft echter helemaal niet te schrikken, want het wonder werkt hier nog steeds. Ook de Britse Raissa Khan-Panni hoeft niet te schrikken. Ik ben niet verliefd op haar. Haar verschijning in Later With Jools betoverde me echter wel. Ze fascineert me met haar Björk-achtige stem en haar sprookjesachtige walsen die zij met haar band The Mummers ten gehore bracht. De cd Tale To Tell was dan ook snel aangeschaft en bij de openers “March Of The Dawn”, “Wake Me Up” en “Wonderland” is het bij elke draaibeurt weer raak: de liedjes raken me nog steeds. Durft er nog iemand te bewerken dat walsen niet van deze tijd zijn? Mocht dit je afschrikken: het zijn niet alleen walsen die ten gehore gebracht worden. Vreemd genoeg is er vorig jaar een cd verschenen met dezelfde titel plus de toevoeging part one. Met deze versie zijn er dan ook de nodige doublures, al zijn er wat liedjes vervallen en toegevoegd. Blijft dat dit originele zeskoppige gezelschap (en dan nog heel veel gastmuzikanten), of misschien moet ik wel zeggen orkest, mij meesleept in hun wereld. Het enige minpunt dat ik zou kunnen bedenken dat na het overweldigend begin de rest een beetje teveel in dezelfde lijn ligt en mij net iets minder prikkelt. Komend jaar staan ze in ieder geval op Glastonbury. De Britten hebben het begrepen. Lowlands-programmering, leest u mee?
mij=Big Bass Drum / Universal