Na een avond werken rijden fotograaf Awarnach en ik in de – voor ons – vroege ochtend richting Burgum. Het is op dit tijdstip nog wat moeilijk om in het juiste humeur te geraken. Maar eenmaal in Friesland, wanneer we de ‘parkeerplaats’ (een hobbelig weiland waarvan ik bijna zeker weet dat er van de week nog koeien stonden) oprijden, is het daar opeens: Wâldrock. Fijn om weer terug te zijn!
Na een kopje koffie in de backstage area, samen met fotografen Tim en Frans, gaan we het terrein op om het eerste optreden te zien. Zoals ieder jaar opent Wâldrock met de winnaar van de ‘Slach om Wâldrock’ en dit jaar was dat Disintegrate. Zij werden vooraf geroemd om uitgewerkte arrangementen en ruwe, energieke zanglijnen. Nu zit het muzikaal inderdaad strak in elkaar, maar de zanglijnen kan ik helaas niet ontdekken. Langzaam begint het wat drukker te worden op het terrein. Maar we kunnen nog makkelijk en zonder slalommen de tent bereiken om de tweede band te gaan bekijken, het Deense Pilgrimz. Na een wat stroef begin wordt het vanaf het derde nummer wat soepeler. Helaas blijft het publiek tam. Waarschijnlijk hebben de meesten op de camping geslapen en zijn ze nog duf van de avond ervoor. Dat het publiek niet al te enthousiast is viel ons eigenlijk de hele dag op. Ook Floor Jansen, presentatrice van dit jaar, doet haar best om de menigte wakker te schudden. Met beperkt resultaat.
mij=Door: Saï. Foto's: Awarnach
Na nog een kop koffie naar Blind Sight. Niet alleen grunts, maar ook zang. De zangstem van zanger Geert Kroes doet mij echter bijna weer terug verlangen naar zijn gegrunt. Drummer Emile Schoenmakers vind ik daarentegen kwalitatief wel wat neerzetten.
Over het met papier, plastic en andere troep bezaaide festivalterrein (waar zijn toch de prullenbakken?) lopen we weer naar de tent waar Wolves in the Throne Room gaat spelen. Een band die is ontstaan vanuit een ingeving van gitarist Nathan Weaver tijdens het Earth First evenement in 2002. En daar is hij dan, en dat nog wel zo vroeg op de dag; de verrassing van dit jaar. De band zet een stevige show neer, die toch soepel klinkt en door de synchrone bewegingen ook nog leuk is om te zien. Absoluut een band die ik graag nog eens wil zien.
Het wordt tijd voor wat metalrust, dus op naar Delain. Ze geven als altijd een show waar het enthousiasme vanaf druipt. Helaas is zangeres Charlotte Wessels niet helemaal bij stem, maar dat mag de pret niet drukken.
Honger, dus tijd om wat te eten. We kopen een hamburger om daarna naar The Black Dahlia Murder te gaan. Deze band valt veel zwaarder op de maag dan de niet erg lekkere hamburger. Zittend in de hoek van de tent voel ik mij steeds bozer, depressiever en agressiever worden. Gelukkig heb ik al snel door dat het door de 'muziek' kwam en ik ontvlucht de tent. Voor mij dus de no-go van dit jaar, maar voor de liefhebbers van agressie en depressie zeker een optie. Gelukkig komt hierna Voivod op het buiten podium. Gewoon een lekker bandje om te luisteren en te zien. Prettige stem ook.
Ieder jaar (of in ieder geval vaak) heeft Wâldrock een bandje met jonge bandleden. Dit jaar zijn dit Bring me the Horizon. De show is vooral veel gestuiter over het podium, met matige muziek. Niet slecht maar ook niet meer dan dat.
Trivium zie ik niet voor het eerst. En de band lijkt iedere keer weer gegroeid. Meer volwassen stemmen. Een mooi passend geheel qua zang en muziek.
Epica speelt in de tent. Er zijn dit jaar maar twee bands met een vrouw in de gelederen en bij beiden ook nog als zangeres. En alhoewel in de tent spelen altijd als voordeel heeft dat de muziek niet weg waait, is het optreden verder niet bijzonder. Ook Simone Simons is niets goed bij stem. Verder wat vuur en rook. Wat mij betreft is het wel tijd voor wat verrassing van deze band. Hopelijk brengt het te verschijnen album meer vernieuwing.
Bij het hoofdpodium begin ik een zoektocht begon naar de genoemde T-shirts (noot van de redactie bij de Voorpret) van Killswitch Engage. Ik heb er welgeteld drie gevonden. Dit mag de pret echter niet drukken, want de band zet een geanimeerde show neer. De zanger, die wel wat op Salah Edin lijkt, is goed bij stem. En de teksten bevatten geregeld meezing uitlokkers, wat het publiek dan ook luidkeels doet. Het is dat ik al een verrassing van het jaar heb, anders is dit 'm.
Helaas hebben we geen tijd meer voor het slot van het optreden van Killswitch Engage. We moeten namelijk naar de tent voor Papa Roach. Ik ben de teleurstelling gelukkig snel te boven want wat een feest begon daar. Frontman Jacoby Shaddix hadden we backstage al wat rond zien lopen. Rustige man, vriendelijk ook, maar op het podium is het één al al energie. Ze krijgen de tent aardig in beweging. En er wordt natuurlijk veel meegezongen. Vooral met de oudere liedjes. De liedjes van het nieuwe album zijn minder soepel, minder gangbaar durf ik zelfs te zeggen. Ik snap dan ook niet goed dat er, wel eens gezegd wordt dat het nieuwe album meer van hetzelfde is. Want ook live is het gewoon echt anders. Goed maar anders.
Later, backstage, horen wij Jacoby mopperen dat er geen mooie vrouwen waren. Hij gaat even later, incognito met hooded-sweater over zijn hoofd getrokken, het terrein op, om kort daarna zonder succes teleurgesteld weer terug te komen. Het kan niet altijd meezitten Jacoby.
Op het hoofdpodium begint inmiddels de band waarop velen hadden gewacht: Motörhead. En vanaf dat de band, met frontman Lemmy Kilmister, opkomt begint het nog aanwezige publiek mee te dansen en te zingen. Ik kijk er echt met grote verbazing naar, want wat Lemmy precies zingt is onhoorbaar (een soort schor zacht gemompel). En de muziek loopt geregeld uit de maat. Toch deert dit het, voornamelijk oudere publiek, niet. Zij beleven een feestje, puur op de herinnering van wat Motörhead ooit was. Of heeft Lemmy altijd al niet kunnen zingen, is het een kwestie van smaak en dus gewoon niet mijn smaak? In ieder geval is Lemmy zelf erg bang dat men niet wist wie er nu op het podium staat. Want om de paar liedjes vertelt hij het publiek dat zij Motörhead zijn en dat ze Rock 'n Roll spelen. We gaan snel backstage zitten om een kop koffie te drinken en de muziek van wat verder weg te horen.
Het is inmiddels al flink koud geworden en mijn meegebrachte vest kan mij jammer genoeg niet warm houden. We gaan alvast naar de tent waar Carcass straks gaat optreden. Helaas word ik hier ook niet warm van. Gelukkig zijn we inmiddels moe genoeg om in een hoekje van de tent wat in te dommelen. Door de herrie heen.
Als afsluiter dan Heaven and Hell. Het oude Black Sabbath, maar dan zonder Bill Ward maar met Vinny Appice op drums. De band was backstage geheel afgezonderd van de rest van de bands. Waarom dit zo was is mij niet geheel duidelijk geworden. Zal wel de wens van de band zijn geweest. Hierdoor hebben zij wel de gezelligheid van het festival gemist. Het optreden valt mij tegen. Het is flauw, soft zelfs. Frontman Ronnie James Dio glibbert van links naar rechts over het podium. Erg vol van zichzelf. Ik vraag mij af of hij ook merkte dat het publiek groepje voor groepje afdruipt.
Wij gaan in ieder geval richting huis. Al met al is het weer een mooie dag geweest.
Rest mij nog een korte samenvatting:
Go's: Wolves in the Throne Room, Trivium, Killswitch Engage, Papa Roach,
No-go 's: The Black Dahlia Murder, Motörhead, Carcass, Heaven and Hell
Grappig. Mijn lijstje met Go’s is precies het lijstje met No-go’s wat hier staat, plus Napalm Death.
idd slayer!
daar denk ik net zo over.
ik heb het idee dat deze meneer niet
van metal houdt. want the black dahlia murder heeft goed gespeelt! en alleen omdat het zijn smaak niet is hoef je er niet heen te gaan.
maar, het is wel een leuk verhaaltje hoor.
@Slayer en .; over smaak valt niet te twisten, zegt men. Ik, mevrouw Saï, probeer dan ook niet alleen af te gaan of ‘iets’ mijn smaak is, maar kijk vooral ook of een band in staat is om een act neer te zetten, een echte show. Daarbij is enig vocaal talent ook niet gek. Mijn humeur werd bij The Black Dahlia Murder in ieder geval zeer negatief beïnvloed. En omdat Wâldrock toch eigenlijk altijd een festival is waar ik erg vrolijk van wordt was dit voor mij een no-go.