We Were Promised Jetpacks – These Four Walls

Wat is dat ook alweer, een jetpack? Die vraag schoot meteen door mijn hoofd toen ik de debuut-cd van We Were Promised Jetpacks opzette. En natuurlijk helpt Google weer: een jetpack is zo’n dubbele gasfles op je rug waarmee je lekker scifi-erig door de lucht kunt zweven. Briljante bandnaam eigenlijk, want inderdaad, waarom kunnen we nog steeds niet per jetpack naar kantoor? Gewoon over de files heen? Bij de eerste regel tekst in het openingsnummer wordt het overduidelijk dat we hier met een stel Schotten te doen hebben. Ik heb zelden zo’n zwaar Schots accent gehoord. Muzikaal zit het prima in elkaar, de meeste nummers beginnen rustig en dreigend, en worden gaandeweg ruiger om te eindigen met een hoop gitaargeweld en bijpassende Schotse frustraties. Als kleine broertjes van The Twilight Sad heeft We Were Promised Jetpacks een prima debuut gemaakt met een opvallende obsessie voor… huizen. Huizen? Met nummers als “A Half Built House”, “This is My House, This is My Home”, een tekst over ‘When I lost my home’ in de mooie afsluiter “An Almighty Thud”, de albumtitel These Four Walls en natuurlijk het huisje op het hoesje kan ik niet meer van toeval spreken. Als dit geen hit wordt bij Schotse bouwvakkers dan weet ik het ook niet meer.

mij=Fat Cat / Bertus