Nee nee, het gaat hier niet om Aaron Carter. Deze cd past in het hokje ‘mooie indieplaten’, ontdekt via Peer. Beetje Beirut, beetje Thrills, beetje Rufus Wainwright, beetje Ben Folds. Fijne heupwiegliedjes met een piano en een mooie vibratostem, waarbij de teksten ook nog eens helemaal blijken te kloppen. Ik weet het, de markt voor singer-songwriters is al overbevolkt en je kunt je inderdaad praktisch alleen nog onderscheiden door je album naar olifanten te vernoemen, maar toch is dit een bijzondere debuutplaat. Ik ben erg fan van “Clattering”, met zijn pesterig aanstellerige refrein: The end of the world is marching – I can feel your spirits sinking – And you can feel mine too but I’m unlike you – You’re always clattering. Het hele album klinkt op die manier blij en weemoedig tegelijk, en bovenal erg spontaan. Naar het eind toe blijven de liedjes me wat minder bij, al worden ze nog steeds met verve uitgevoerd. Je hoort een beetje aan Follow The Elephants af dat Aaron Thomas (van oorsprong Tasmaans) in Spanje bivakkeert. De plaat is aldaar al een jaar uit. Maar laat toch gezegd zijn: hij is prachtig.
mij=Everlasting / Import